Vorige week wijdde EenVandaag een item aan Nicola Thorp, de jonge vrouw die door accountancy-gigant PWC verplicht werd om hoge hakken te dragen. Toen ze weigerde, werd haar de wacht aangezet. Uiteraard zonder vergoeding. Waar de eerste de beste murw geslagen corporate vrouw gewend is geraakt aan de geschreven of ongeschreven regels die een hoge mate van seksisme bevatten, sprong Nicola direct op de barricade.
Ze was totaal onbekend met de wetten van The City en verbaasde zich over deze seksistische praktijken. Dat ze geschoold was als actrice hielp dat ze de camera’s niet schuwde: ze startte een kleine revolutie #nohighheels, verzamelde 150.000 handtekeningen en startte een rechtszaak tegen haar voormalig werkgever.
Ons werd door EenVandaag gevraagd wat de dresscode op de Zuidas was. ‘Representatief’ was ons antwoord. Maar wat betekent dat? Het antwoord daarop is niet eenduidig. Zie een company dresscode als de kledingrekken op de set van een kostuumdrama. Zodra je dat korset met hoepelrok aantrekt ben je in de wereld van Jane Austen beland. Het is theater. Een advocaat speelt zijn rol in een pak, een silicon valley mogul in een Zuckerberg-hoodie en een reclamejongen in Nike.
Voor een vrouw op de Zuidas is het een stuk lastiger dan voor mannen die blindelings een pak uit de kast kunnen trekken. Toen ik op de Zuidas begon kregen we het blauwe boekje mee en waren de etiquette voorschriften nog archaïsch: roklengte maximaal een hand boven de knie en panty dikte maximaal 20 dernier. De dikkere panties moesten maar gebruikt worden verkleed te gaan als Zwarte Piet, was de argumentatie van de bejaarde etiquette goeroe.
Maar wat verder als representatieve kleding gold, werd aan je eigen creativiteit en organisatiesensitiviteit overgelaten. En vooral dat laatste was belangrijk. Want wat representatieve kleding voor vrouwen was werd gedicteerd door de meerderheid in de organisatie: de blanke man. En die blanke man is jarenlange geïndoctrineerd door tv commercials waarbij vrouwen op hoge hakken en goed in de make-up een stofzuiger of wasmiddel aanprezen.
Niet alleen mannen zijn geïndoctrineerd, ook vrouwen bekijken hun peers van onder tot boven om vervolgens een oordeel te vellen: hokje 1: Representatief, hokje 2: Ordinair, hokje 3: Verslonste Moeder.
En net als vroeger hunkeren we nog steeds naar de goedkeuring van de vrouw der vrouwen: onze eigen moeder, die ons erop wees om fatsoenlijk ondergoed te dragen (je weet natuurlijk nooit wanneer je in het ziekenhuis belandt). Maar tijden veranderen en vrouwen maken zich los van de goedkeuring van andere vrouwen en van mannen. De tegenbeweging wordt groter. Vrouwen willen niet meer opgelegd krijgen wat ze wel of niet moeten dragen. Als jij geen make-up draagt, een bril draagt in plaats van contactlenzen en weigert je haar te verven ook al beginnen de grijze haren toch de boventoon te voeren, dan kun je net zo representatief zijn als de vrouw die liever dood zou gaan dan zonder make-up de straat op te moeten en die zich met liefde blauw betaalt aan de perfecte haarkleuring.
De tegenbeweging kreeg een gezicht doordat beroemdheden zich zonder make-up lieten fotograferen. De laatste aanwinst van de #nomakeup movement is Alicia Keys, die er genoeg van had om beoordeeld te worden op haar uiterlijk. Een vrouw om als voorbeeld te nemen. Ook op de Zuidas. Want representatief is iets anders dan mooi. En tenzij je sm-meesteres bent, hoeven hoge hakken geen onderdeel te zijn van je werkoutfit.