Amerikaanse blondines, aspirant prinsessen en titeljagers hebben het zwaar. De leukste prins ter wereld is sinds deze week van de markt. Ja, we hebben het over Harry, prins Harry. William, de biljartbal formerly known as prince charming moest die titel al een jaar of tien geleden overdragen aan zijn roodharige broertje toen hij met het terugtrekken van zijn haarlijn op veel te vroege leeftijd een veel te stabiele relatie aanging met een veel te vrolijke vrouw.
Door Zo Zuidas
Nee dan Harry, prins Harry, met wie je niet hoeft te gaan jagen op Schotse herten of stijf te wuiven als een kaars in de wind met je haar in een drol onder een mal hoedje. Naughty Harry werd betrapt op drugsgebruik en slippertjes in een club. Harry liet ons de menselijke kant van het Britse koningshuis zien. Helaas lijkt Harry nu zijn Sally te hebben gevonden in een onwaarschijnlijk kandidaat: een paralegal, brunette en dertig plus bovendien.
Of nou ja, paralegal. De Amerikaanse actrice Meghan Markle vervult die rol met verve in Suits. Kijken we alleen naar looks dan is het al logisch dat Markle een Eva Mendesje doet met de drie jaar jongere Harry. Maar Rachel Zane is niet alleen aantrekkelijk in fysieke zin. Mannen willen haar veroveren, vrouwen willen haar zijn. Dat komt ook door haar rol. Rachel Zane is de rechterhand van Mick Ross die met een enkele scheve oogopslag een universele waarheid onthult: de paralegal is de eindbaas op kantoor.
De paralegal neutraliseert iedere stresssituatie, omdat ze zelf nog geen onderdeel is van het up or out-systeem dat je als advocaat degradeert tot primaat. Rachel kampt nog niet met onrealistisch hoge targets en de hete adem van een runner up in haar nek. De Rachel Zanes van kantoor worden betaald per uur, zonder de eindverantwoordelijkheid te dragen voor een project. Om vijf uur kunnen ze de kantoorgang afhuppelen zonder enige vorm van wenkbrauw-trekkerij, met nog genoeg optimisme om een leuke avond te beleven voor een paar tientjes.
Wat niet af is, blijft over voor de doorkluivers, de urenbijters, de advocaten. Het maakt dat de paralegal het wel kan hebben als ze weer eens een partner een stagiaire verbaal de ziektewet in ziet slaan aan de rand van haar bureau. Ze weet: dit gaat morgen precies zo. Ze weet ook: stiekem trek ik hier aan het langste eind. Ze takelt vast de tissues naar boven en trekt zich er niets van aan.
Dus vindt iedereen vindt de paralegal aardig. Bovendien is ze geen directe concurrent, maar wel intelligent. Ze weet meer dan een student-stagiair of secretaresse – vaak ook meer dan jijzelf – en heeft daadwerkelijk de skills om de uitzondering op de uitzondering op de uitzondering op die ene variant van het Hoornse Taart-arrest te vinden uit 1937. Ze is immers geboren als digital native. Toch voelt ze zich ook niet te goed voor een timeline-analyse van je laatste scharrelproject. Waarom zou ze? Ze wordt toch gewoon doorbetaald.
De paralegal heeft een dienende rol en neemt nooit teveel ruimte in. Dat betekent dat ze je zal helpen met het kopen van tampons of het kopiëren van de jurisprudentiebundel als je daar geen tijd voor hebt. Ze is het afvoerputje van de werkstroom en kan geen nee zeggen. Dat maakt dat ze je in ieder geval de illusie kan geven dat je dingen aan haar kan overdragen, al krijg je die om vijf uur weer terug. En last but not least: je kan nog met haar lachen.
Goed bekeken is de paralegal de onbedorven versie van een echte advocaat. Ze heeft minder stress en buikvet en nog de idealen, huid en humor die horen bij de precontractuele fase, voor je van fris jong mens tot risicomijdende tijdschrijfmachine corrumpeert.
De paralegal is de stille kracht op kantoor, de ideale vrouw voor een flamboyante prince charming.
Deze column van Zo Zuidas is eerder verschenen in de Advocatie Magazine special Werken in de Advocatuur. Klik hier om het digitale magazine te bekijken
Foto: s_bukley / Shutterstock.com