Nieuw jaar. Nieuwe baby. Nieuwe voornemens. Nu mijn gezin drie kinderen telt, wil ik voortaan nóg bewuster omgaan met het milieu. Vegetarisch eten is wel het minste wat ik kan doen om mijn grote gezin te compenseren. En natuurlijk zo veel mogelijk de fiets pakken en zo weinig mogelijk eten weggooien. Leven zulke voornemens eigenlijk ook bij werkende advocaten?
Door Fleur Brockhus, schrijver van De urenfabriek en De inspiratiepraktijk
Nu ik zelf steeds fanatieker word op milieugebied, verwacht ik dat natuurlijk ook van anderen. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Zo heb ik al eens ruzie gemaakt met vriendinnen die in een restaurant ingevlogen water uit de Himalaya wilden bestellen in plaats van een karaf eersteklas kraanwater. Niet iedereen was overtuigd van mijn argument: dat iedere ouder wil dat er een stukje planeet overblijft voor haar of zijn kinderen en kleinkinderen.
Ook van partijen waarmee ik zaken doe, verwacht ik duurzaam gedrag. Van supermarkt tot verzekeraar tot modezaak. Onlangs las ik ergens dat altijd wel iemand de prijs betaalt voor spullen die té goedkoop zijn. Dus als ik niet de echte prijs betaal voor dat plastic speelgoedje, plofkipje of shirtje, dan betaalt een arbeider in erbarmelijke omstandigheden er de prijs voor. Of moeder aarde.
Advocatenkantoren geven in hun kernwaarden, corporate story, DNA of hoe je het ook maar wilt noemen, hoog op over hun bijdrage aan een betere wereld. Via hun foundation of beleid inzake duurzaamheid zijn ze vreselijk goed bezig. Maar wat doen ze dan precies? Oké, het wagenpark is misschien CO2 neutraal. Jaarlijks gaat er een bedrag naar Afrika. Men doet wat pro bono zaakjes. Er staan soms zonnepanelen op het pand. En de koffiebekers zijn recyclebaar. Daar maken ze fleecetruien van. (Ja, daar zit de wereld op te wachten: méér fleece!). Met zulke maatregelen houdt het doorgaans op.
Nu ben ik een detail-mens. Ik hou ervan als alles klopt. Dus denk ik: waarom verkopen ze in bedrijfsrestaurants nog flesjes spa en rundvleesproducten? Een broodje ossenworst is qua uitstoot gelijk aan een retourtje Limburg.
Waarom is een dag per week thuiswerken nog niet overal verplicht? Scheelt tijd en benzine. Ik zou advocaten selecteren op milieubewust gedrag. Dat moet in te bouwen zijn in het assessment. Tussen de analytische opdrachten door gewoon even terloops vragen of jij slaafvrije chocola zou kopen als die 50 cent duurder was, hoe vaak je vliegt en waar en hoe vaak je nieuwe kleding koopt.
Als ik een juridisch probleem had of een baan zocht als advocaat, zou ik een kantoor beslist selecteren op basis van duurzaamheid. Ik zou in zee gaan met een kantoor dat volledig ingericht was met gerecycled meubilair en waar ik water uit de kraan kreeg of losse thee in plaats van in een zijdezakje verpakt in een doosje.
Precies deze duurzame oplossingen zie ik voorbijkomen op de website van een groot Zuidaskantoor. Het kan dus best. Hopelijk is dat kantoor een trendsetter.
Maar duurzaamheid zit ook in de manier waarop je omgaat met je mensen. Ik zou de verzuimcijfers opvragen, serieus. En informeren naar de man/vrouw ratio binnen de partnergroep. Ik zou kijken hoe mensen elkaar groeten in de lift en of ze er een beetje vitaal bijlopen.
Want met dat soort duurzaamheid gaan kantoren het op de lange termijn redden. Daar ben ik van overtuigd. En je kunt er nu al mee starten! Januari is de ideale maand voor een nieuw begin. Een beter, bewuster, betrokken begin. Een mooiere wens kan ik niet bedenken.