Overal in de wereld zoekt hij de leegte van de bergen en de woestijn. Advocaat Frank van der Bruggen reisde naar Peru, Bolivia, Marokko, Egypte en Jordanië. En de absolute favoriet: Nepal, het land van de Himalaya. Dat is zo gebleven, ondanks dramatische gebeurtenissen gedurende zijn laatste reis in december jongstleden. Tijdens een tiendaagse voettocht door de bergen overleed een medereiziger aan een hartinfarct.
Voorafgaand aan deze trieste gebeurtenis ging er al van alles mis. Met 32 uur vertraging arriveerde het gezelschap in Kathmandu, de bagage was niet meegekomen, het aansluitende vliegtuigje kon niet vertrekken wegens mist, er was een paspoort zoek en medereizigers werden snel ziek. “Alles wat mis kon gaan, ging ook mis. Met als dieptepunt het overlijden van onze medereiziger. Nee, een vakantie was het al met al niet, meer een cursus in loslaten en berusten.”
Van der Bruggen zag de man tijdens de voettocht ineengezakt op het voetpad liggen. Hij dacht eerst aan een epileptische aanval, maar dat bleek het niet te zijn. In het gezelschap bevond zich een arts, en samen probeerden ze de man te reanimeren. Na drie kwartier gaven ze het op. “De arts zei tegen mij: dit heeft geen zin meer.”
Een opgeroepen helikopter arriveerde na drie en een half uur, heel snel voor Nepalese begrippen. Allerijl moest er een landingsplaats worden gemaakt: grote stenen moesten uit de weg. Maar de helikopter kon niet landen en zocht zelf een landingsplaats lager in het dal. Daarna moest het stoffelijk overschot over een steil pad en met grote haast naar de helikopter, want die kon maximaal een half uur blijven staan. De sherpa’s deden dat weinig zachtzinnig, met als gevolg dat het lichaam nogal gehavend de helikopter in ging.
Op de helft
Daarna was natuurlijk de eerste vraag: want nu te doen? Verder gaan, of de tocht staken? Het gezelschap besloot uiteindelijk verder te gaan, mede omdat ze precies even ver van twee vliegvelden in Phaplu en Lukla af waren. Vooruit was het nog drie dagen lopen, terug ook. “Verschillende overwegingen speelden een rol, maar uiteindelijk hebben we besloten om door te gaan. We hebben tegen elkaar gezegd: we moeten er met elkaar over praten. Mijn zoon van achttien was er bij, en voor hem was het natuurlijk ook niet gemakkelijk.”
De gezamenlijke ervaring zorgde voor een sterke band binnen de groep, eentje die ook na de voettocht is blijven bestaan. “We hebben nog steeds contact.”
En het was ook niet alleen maar triestigheid. “We hadden daarna ook momenten van totale euforie. Dan stonden we elkaar uitgelaten met sneeuwballen te bekogelen, of genoten intens van het prachtige uitzicht op de Mount Everest. S’ avonds schoten we dan weer in een dip. Zo’n belevenis maakt ook een hoop los bij mensen. Eén reisgenoot had al jaren geleden haar partner verloren, dat kwam allemaal terug.”Achteraf zijn alle deelnemers blij dat ze de tocht hebben afgemaakt.
Aangekomen in het volgende dorp, kregen ze te maken met de autoriteiten. Die wilden weten wat er was gebeurd, ook door de gehavende toestand van het stoffelijk overschot. Van der Bruggen’s Advocatenpas kwam goed van pas. “Kaartjes met officiële emblemen, daar zijn ze in Nepal dol op. Dat heeft zeker geholpen.” Via internet en de mobiele telefoon konden ze na drie dagen in Namche Bazaar ook contact opnemen met de familie van de overleden man. Die wilden natuurlijk uit eerste hand vernemen weten wat er precies was gebeurd.
Armslag
Van der Bruggen is vanaf zijn dertigste verre reizen gaan maken. Daarvoor trok hij door Europese bergen, maar vanaf dat moment kwamen verre bestemmingen binnen handbereik door meer financiële armslag en tijd. “Ik werkte bij een Bureau voor Rechtshulp, en daar kon je – als je dat wilde – zes weken vakantie opnemen. Iemand anders nam dan je dossiers over.”
Die tijd is voorbij. Advocatenkantoor Torenstraat in Den Haag, waar Van der Bruggen nu werkt, is een voorzetting van het Bureau voor Rechtshulp. De veertien advocaten werken voor eigen rekening, en hele lange vakanties zijn daarom niet meer mogelijk. Twee, maximaal drie weken; meer zit er niet in. Het kantoor draait goed, zegt Van der Bruggen. “Wij hebben na de omschakeling het management eruit gegooid om de overhead zo klein mogelijk te houden. We werken met een piepklein secretariaat en zijn voortdurend op zoek naar mogelijkheden om te bezuinigen.”
Van der Bruggen kiest regelmatig reisbestemmingen die verband houden met zijn werk. Zo reisde hij veel in Marokko, waar een groot deel van zijn clientèle vandaan komt. Van der Bruggen deed veel in het vreemdelingenrecht. “Je moet toch weten waar die mensen vandaan komen, wil je ze goed kunnen begrijpen.”
De laatste keer Marokko had weer een andere reden. Zijn zoon liet zich wat minder vleiend uit over Marokkanen. “Toen heb ik tegen hem gezegd: we gaan er naartoe, en je gaat met eigen ogen kijken. Het is niet de goedkoopste manier om je kind iets te leren, maar het heeft wel geholpen.”