Koud een week nadat Lucien Wopereis in januari 2008 bij KSU Uitgeverij zijn plek innam als hoofdredacteur, schoof ik aan tegen zijn bureau. Advocatie.nl had op dat moment net iets minder dan vijfduizend abonnees, en als de hoestende servers de site draaiende wisten te houden, lazen nog eens een paar duizend passanten mee.
Door Juriaan Mensch, freelance redacteur
Wopereis en ik mochten elkaar direct. Allebei een verse start, gelijk niveau stronteigenwijsheid, dezelfde humor en complementair in kennis, vaardigheden en schrijfstijlen. Spiegels voor elkaar, waarin we elke keer wat nieuws zagen. Kortom: de ideale tweemansredactie. Vonden we zelf.
Anderen dachten daar anders over. De redactiekamer was gesitueerd pal naast die van Pablo van Klinken – ‘De Baas’. Wopereis en ik, individualisten, onafhankelijk, antiautoritair en destijds nog een beetje van de oude school, zagen graag een gezonde scheiding tussen redactie en commercie. Zeg maar gerust een gapende kloof.
Helaas moesten we het doen met een wankel systeemwandje, geheel in stijl met de rest van het door betonrot aangevreten pand. De eerste taak was dus een directievrije redactionele koers creëren, de nieuwe stem van Advocatie vinden.
Dat was af en toe vechten, want soms was Van Klinken drammerig. Dan moest er een stuk geschreven worden op een flinterdunne feitenbasis, of nog minder dikke relevantie: wat zit er in het kerstpakket van Houthoff? Er is een stuk van het nieuwe kantoor van De Brauw bij buurman Baker & McKenzie naar binnen gevlogen! Ook al lagen de spijkers al lang op het droge, dat stuk moest er komen. Never let facts spoil a good story – zoals een bekend journalistiek Maxim bepleit.
Humor bleek de ideale brug tussen de vertekende blik op de werkelijkheid van de directie en onze eigen plannen. Het gerucht over het De Brauw-brokstuk, mondde dan uit in een stuk met als titel: ‘Schokkend! De Onroerend Goed- Nachtmerrie van De Brauw’.
Satire zou een vast onderdeel worden van de Advocatie-formule, afgewisseld met serieuze journalistiek. De lezers waardeerden het, bleek uit de bezoekcijfers. Het aantal abonnees groeide in die drie jaar stug door naar de tienduizend. Van de concurrent, het blad Mr., hadden we weinig te duchten. De buitenkant glom als een Ferrari, maar onder de motorkap lag de cilinderinhoud van een grasmaaier.
Het gemor dat ooit door het systeemwandje klonk, verstomde langzaam. De cijfers logen niet. Wopereis en ik hadden gelijk.
Fair
Misschien zijn we ook een dankwoord verschuldigd aan de advocaten die tegen wil en dank, of het tegenovergestelde, ons onderwerp werden. Dus hierbij dank voor het minderwaardigheidscomplex van advocaat/querulant/moslimfundamentalist Enait. Petje af voor de hubris van Dion Bartels, of het Calimerocomplex van de familie Poot. En nog een warm applaus voor het überego van de liegende (ex-)rechter Westenberg en de onbekende DLA-partner met porno op zijn laptop. Jullie hebben bewezen dat een journalist nooit onafhankelijk is, ook al doen we graag alsof. We waren wel degelijk afhankelijk van jullie om onze kolommen te vullen. Los van de kwestie gelijk hebben of krijgen, denk ik dat we altijd fair zijn geweest, en dat ons dankwoord die vorm moet hebben.
Ondanks de satire en ‘achterklap’ werden we tot mijn verbazing serieus genomen. Die verbazing maakte ook nog plaats voor een mix van verontwaardiging en trots toen bleek dat het prestigieuze NRC Handelsblad schaamteloos onze stukken begon te jatten, letterlijk knip- en plakwerk zonder bronvermelding.
Advocatie.nl is inmiddels tien jaar oud, en volwassen geworden in de laatste jaren. Ik denk dat mijn vertrek, begin 2011, daarbij geholpen heeft. Van de groeiperiode van drie jaar, tot aan de overname door Sdu Uitgevers, paste mijn losse stijl daar goed thuis. De boel een beetje prikken, ironische benadering van het serieuze. Gooi-en smijt-journalistiek, noemde Wopereis mijn stukken soms. Nu is het tijd om je als een respectabel medium te gedragen.
Na dik zes jaar juridische journalistiek, voortgezet als freelance scribent van het Advocatenblad, kan ik nog steeds niet claimen dat ik het wereldje begrijp. Het blijft een vat vol extremen, tegengestelde bewegingen en meningen, een mix van ratio en geloof en parallelle stromingen die elkaar nooit zullen ontmoeten. Het lijkt wel of iedereen gelijk en ongelijk heeft.
Een zin beginnen met: ‘De Advocatuur…’ heeft eigenlijk geen enkele zeggingskracht. Mensen die ik vertel over de onderwerpen waar ik over schrijf, denken vaak: recht, advocaten, grijze pakken, saai. Maar juist die ongrijpbaarheid maakt het voor mij zo interessant. Er is altijd wat nieuws te leren, en sinds de crisis de boel opschuddde, was er nog nooit zoveel om over te schrijven. En dat blijft nog wel even zo.
Advocatie voelt nog steeds als een thuis. Een plek waar ik nu graag als columnist voor schrijf. Ik wil alle lezers graag bedanken voor de aandacht.
De Stand van de Advocatuur & het Notariaat 2015 bestellen? Klik hier
De presentatie van De Stand van de Advocatuur & het Notariaat 2015 is mede mogelijk gemaakt door Van Lanschot en Grant Thornton
