Weg met kantoor. De een vindt het leuk, de ander vooral vermoeiend en onnodig. Wat doen kantoren om het hun werknemers naar de zin te maken en hoe leuk vinden die medewerkers dat? En wat doe je vooral NIET op zo’n dag of weekend?
Door Nelleke Koops
Mijn advocatencarrière was nog geen twee weken oud, toen het eerste ski-uitje zich aandiende. En, hoe cliché, daar bovenop die Franse berg werd ik verliefd. Niet op een partner, zo cliché was het nou ook weer niet, maar op een mede-advocaat stagiair. Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder en hebben we twee kinderen: waar een kantooruitje al niet goed voor kan zijn.
Doel van de meeste uitjes is het elkaar beter leren kennen in een andere omgeving. Soms met het hele kantoor, soms alleen met de eigen sectie, maar in ieder geval mag iedereen mee; van secretaresses tot partners en van stagiaires tot paralegals. We gaan zeezeilen, rally’s rijden, koe knuffelen. Soms een dag, soms zelfs een heel weekend; alles om mensen eens verder te laten kijken dan de eigen lunchtafel.
Niet in het weekend
Een uitje voor het hele kantoor kost rustig enkele tienduizenden euro’s. Maar hoe goed is dat geld besteed? Bij Dirkzwager wordt kritisch gekeken naar wat werkt en wat niet. “We geven liever 15.000 euro uit aan een succesvolle barbecue op een mooie locatie voor het hele kantoor, dan dat we met z’n allen voor 40.000 euro een weekend weg gaan, terwijl mensen daar eigenlijk niet zoveel zin in hebben,” zegt P&O manager Petra Kiphardt. “Hoe laagdrempeliger je het houdt, hoe meer mensen er komen.”
De balans tussen werk en privé is de afgelopen jaren belangrijker geworden, merkt ze. Naast de jaarlijkse kantoorbarbecue en een borrel tijdens de Vierdaagse in Nijmegen, heeft iedere sectie zelf een budget voor activiteiten. “Denk aan schilderen of een puzzeltocht, gewoon op een doordeweekse dag.” Voor de jonge garde is er nog een apart uitje met overnachting, dat ze zelf organiseren. “Vroeger was dit in het weekend, nu op vrijdag en zaterdag”, zegt Kiphardt. “Minder mensen willen op hun vrije zaterdag ook weer met kantoor op pad.”
Bij Clifford Chance hangt het animo mede af van de leeftijd en de levensfase van werknemers. “De jongeren, zo tussen 24 en begin 30, zijn overal voor in en vinden het vaak wel prima als we iets in het weekend organiseren,” zegt communicatiemanager Jeroen de Bruin. “Wanneer de gezinsfase aanbreekt wordt het anders, dan willen ze over het algemeen liever iets op een doordeweekse avond. Of kaartjes voor het Stedelijk of Rijksmuseum, instellingen die wij steunen, zodat ze daar zelf heen kunnen gaan.”
Crisisgevoelig
Andere activiteiten zijn het jaarlijkse strandfeest in juli, een uitgebreide Christmas party en zo eens in de twee jaar is er het ‘Lawyers weekend’, dat varieert van skiën tot wadlopen tot een stedentrip. “De bestemming hangt van de werkdruk op dat moment af, iedereen moet in principe mee kunnen,” zegt De Bruin. Ook het signaal naar de buitenwereld is belangrijk. “We kijken hoe het gaat met kantoor en met de economie. Welk signaal geef je af? Sinds de crisis zijn we daar meer mee bezig.”
Er zijn meer kantoren die het skiën op het hoogtepunt van de crisis achterwege lieten, vooral vanwege de beeldvorming. Maar inmiddels lijkt het favoriete uitje van de grote kantoren weer te mogen. Wie eind maart nietsvermoedend afreisde naar Kaprun/Zell am See voor een romantisch ski-weekendje à deux, was in goed gezelschap van NautaDutilh, Houthoff Buruma én Stibbe. En al wist je ze in de lift te vermijden, dan kwam je ze toch in ieder geval tegen tijdens de après-ski.
De creditcard, graag
Bij de meeste grote Zuidas kantoren is het dan ook niet de vraag óf je gaat skiën, maar waar je gaat skiën. En nu de zeven magere jaren voorbij lijken te zijn, voldoen de low budget Franse studentenoorden niet meer. Zeker niet als de buren in Chamonix of Sankt Anton zitten. Dus zit men weer in goed verzorgde hotels en word na die kleine eigen bijdrage (gemiddeld zo’n 150 euro) toch eigenlijk wel verwacht dat de partners hun creditcard achter de bar leggen voor de après-ski. Helemaal als de partners van die andere sectie dat een paar weken eerder ook deden.
De verschillen tussen de uitjes van grote kantoren in de Randstad en kantoren in de rest van het land zijn groot, zo blijkt uit een kleine inventarisatie. Kan het in het westen niet excentriek genoeg zijn, in andere regio’s wordt veelal volstaan met een jaarlijkse barbecue. Wel gelden overal dezelfde ongeschreven regels: beperk je niet tot je standaard kantoormaatjes, maar neem ook echt even die moeite om de secretaresses beter te leren kennen of om je baas te vragen naar zijn of haar kinderen.
Kleed je gepast. Geen glittersandaaltjes als je door een grot gaat kruipen in de Ardennen, geen rafelige hotpants – zelfs niet op een strandfeest – , maar ook geen kantoorkleding als op de uitnodiging casual staat. En drink niet zoveel dat je out gaat achter de rozenstruik of in de garderobe beland met een kantoorgenoot. Een foto is zo gemaakt.
Nelleke Koops (33) werkte vier jaar als advocaat op de Amsterdamse Zuidas. Die jaren leverden naast de eerste grijze haren en de man van haar dromen, ook een schat aan informatie op voor haar werk als journalist. Ze schrijft onder meer voor NRC Handelsblad en nrc.next en is voor Advocatie continu op zoek naar nieuwe trends, mooi design en inspirerende plekken.