Stelt u zich eens voor: De volgende aflevering van het tv-programma Even tot hier begint met een satirische rap. Een week eerder was in het nieuws dat verschillende BN’ers slachtoffer zijn geworden van seksueel geweld. In de rap zijn de heren te zien in wijde verhullende kleding en zingen ze teksten als ‘doe maar aan, die dikke wijde trui’ en ‘ga je showen met je decolleté, dan ben je sowieso een prostituee’.
Als dat zou gebeuren, buitelt iedereen over elkaar heen om de afkeuring te laten blijken. Ook de advocaat die in een dergelijk geval ter toelichting bij RTL Boulevard zou zeggen: “Tja, moet je zo met jezelf te koop te lopen en moet je dat zo op social media laten zien”, die zou de nodige ophef over zich afroepen.
Dat is namelijk niets anders dan victim blaming; het slachtoffer de schuld geven. Als het gaat om seksueel geweld lijkt het evident dat je je daar verre van moet houden. Bij andere vormen van criminaliteit is dat kennelijk niet zo. Vooral niet als het gaat om de al dan niet gewelddadige diefstal van dure horloges.
Even tot hier had de rap ‘Doe maar af’, met teksten als “Ga je showen met je klokkie, ben je sowieso een tokkie!” In een artikel in het Parool merkte een horlogehandelaar op dat het imbeciel is om een horloge te dragen, zoals de Patek waar Lil Kleine van beroofd is.
Op 6 november werd Lil Kleine in SBS Shownieuws door een advocate ‘onverstandig’ genoemd. Zij merkte op: “Ik heb hier heel vaak gezegd; ‘Moet je alles wat je hebt nou wel tonen?” Aan de desk van RTL Boulevard werd dezelfde vraag gesteld door een andere advocate. Ook zij vroeg zich af of je op social media moet laten zien wat je om je pols draagt. Daar werd, gelukkig, even verderop nog bij opgemerkt dat je nooit aan victim blaming moet doen, maar dat je toch wel enige mate van voorzichtigheid moet betrachten.
‘Net goed’
Niet alleen de victim blaming zelf heeft mij verbaasd, maar ook het feit dat, anders dan bij andersoortige criminaliteit, niemand zich daar ferm over heeft uitgelaten. Alhoewel ik mijzelf niet als groots voorvechter van slachtofferrechten zou willen bestempelen, acht ik het toch van belang dit onderwerp in mijn laatste column van dit jaar te belichten. Misschien ook omdat ik zelf stiekem wel een trotse patser ben; ik heb alleen nog niet zo heel veel van waarde te showen.
Of je nu stiekem jaloers bent op BN’ers of andere lieden die horloges van duizenden euro’s kunnen betalen, of je bent de mening toegedaan dat het ‘gedrag is van een tokkie, om te showen met een klokkie’, dat neemt niet weg dat het iemands goed recht is om zelf te besluiten waar hij of zij diens eerlijk verdiende centen aan uitgeeft. Het is ook iemands goed recht om daar trots op te zijn en dat uit te dragen. De een hangt dure kunst aan de muur, de ander koopt een dure auto en weer een ander hangt het dus om zijn of haar pols.
Als dan een ander besluit zich dat toe te eigenen, is dat aan die ander te wijten en aan niemand anders. Dat is dus ook nooit grappig, vermakelijk of verdiend. We hoeven ons dus ook niet af te vragen of je wel of niet op de socials moet laten zien wat je om je pols draagt, net als dat we ons ook niet af te hoeven vragen of iemand wel of niet een kort rokje aan zou moeten trekken of daarvan foto’s op Instagram of Facebook moet plaatsen.
Dus mocht u dit jaar onder de kerstboom, al dan niet door uzelf, verblijd worden met een blinkende ketting, diamantenring, of dikke klok, dan mag u het sieraad met trots dragen. Anderen hebben daar niets van te vinden, ze hebben er enkel en alleen vanaf te blijven.
