Opnieuw een serie op Netflix met advocaten in de hoofdrol: Daredevil. Beginnend advocaat en supervechtmachine Matt Murdoch staat dertien afleveringen voor de vraag of hij met zijn meedogenloze tegenstander Wilson Fisk zal afrekenen door middel van eigenrichting, of dat hij ‘the righteous path’ van het recht zal kiezen. Het is een harde serie met heel veel bloed, krakende botten en hechtingen. Maar wel een serie die geleidelijk aan weet te boeien.
Door Lucien Wopereis
Daredevil, het alter ego van Matthew Murdock, is een superheld uit de strips van Marvel Comics. Daredevil is uniek in het feit dat hij in tegenstelling tot andere superhelden niet direct superkrachten heeft, maar juist een handicap. Hij is blind als gevolg van een ongeluk in zijn jeugd. Zijn overige zintuigen zijn echter zo scherp geworden dat ze zijn ontbrekende gezichtsvermogen compenseren, en zelfs veel meer dan dat. Hij kan door zijn supersnelle reflexen bijvoorbeeld kogels ontwijken, maar bovenal is ‘the masked man’ een vechtmachine die harde klappen kan uitdelen én incasseren. Dat laatste heeft hij meegekregen van zijn liefhebbende vader, een bokser altijd weer opstond, hoeveel klappen hij ook kreeg in de ring.
Matt Murdoch, verdienstelijk en niet overdreven blind gespeeld door Charlie Cox, begint samen met zijn vriend Foggy een advocatenkantoor om het onrecht in de wijk Hell’s Kitchen in New York te bestrijden. Matt wil alleen onschuldige mensen bijstaan, dus niet de mensen die zeggen dat ze onschuldig zijn. Zijn gaven stellen hem in staat de juiste cliënten er uit te pikken: hij kan bijvoorbeeld de hartslag horen, en hoort nuances in een stem die normale mensen ontgaan. Hun eerste cliënt, de van moord verdachte Karen Page, krijgen ze van de haak. Zij komt daarna bij de twee op kantoor werken.
De grote tegenstander van de drie wordt Wilson Fisk, een man die zich ten doel heeft gesteld om Hell’s Kitchen te redden van de ondergang. Dat doet hij echter op dictatoriale wijze met een spoor van lijken in zijn kielzog, en met medewerking van heel gemene Russen, Japanners, Chinezen en Amerikanen. Fisk opereert eerst volstrekt in de schaduw, maar wordt gedurende de serie gedwongen om zijn strijd publiek te maken. Zijn criminele activiteiten, waaronder via zijn Chinese handlangers ook drugshandel, weet hij echter via een uitgebreid netwerk van omgekochte politieagenten, rechters, journalisten en advocaten aan het zicht te onttrekken.
Matt, Foggy en Karen proberen Fisk met behulp van een journalist te ontmaskeren, maar dat blijkt lastig. Ze kunnen telkens de zaak niet rond krijgen: getuigen verdwijnen, documenten zijn vervalst of verdwenen en ga zo maar door. Zo komt Matt the Daredevil voor de vraag te staan of hij Fisk niet gewoon moet vermoorden. Die innerlijke strijd, zijn collega’s weten niet dat de blinde Matt de ‘masked man’ is, komt aan de oppervlakte in zijn gesprekken met een katholieke priester. Religie: check.
Bozewicht Wilson Fisk is, zo leren we geleidelijk, niet alleen maar een slecht mens. Hij vermoordt weliswaar graag mensen met zijn blote handen, want beroerd opgevoed door zijn gemene vader, maar blijkt ook in staat tot echte liefde. Fisk, soms wat al te bombastisch gespeeld door Vincent D’Onofrio, heeft angstaanjagende woede-explosies (zo wordt een van zijn slachtoffers op brute wijze geplet tussen dorpel en autodeur), maar heeft met zijn lieftallige galleriehoudster ook tedere en zorgzame momenten. De wereld is niet zwart-wit, willen de makers ons maar meegeven.
Daredevil is geen advocatenserie in die zin dat je advocaten aan het werk ziet, of dat je ze ziet worstelen met de morele dilemma’s die het werk nu eenmaal met zich mee kunnen brengen. De meeste advocaten zullen ook niet kampen met het vraagstuk van Matt: kan en mag ik mijn tegenstander omleggen als dat de levens van veel anderen spaart?
Wat daar ook van zij, de serie is zonder meer mooi gemaakt, de acteurs over het algemeen prettig, de locaties grimmig. Punt van kritiek: nogal wat vechtscènes zijn erg donker. Zeker op een iPad is het dan moeilijk te volgen. Je hebt eigenlijk vaak geen idee of er iemand, en zo ja wie, aan de winnende hand is. Want dat gaat heel vaak op en neer, en Daredevil verliest ook een enkele keer.
Voor liefhebbers van ‘splatter and gore’ is de serie – met talloze scènes waarin diepe wonden worden gehecht – sowieso aan te bevelen. En met dertien afleveringen is de kijktijd te overzien. Dat gezegd hebbende: seizoen twee is in de maak.