In deze rubriek leest u wat advocaten in hun vrije tijd doen. Vasco Hoving is gek op extreme sporten. Hij tijgerde door de modder, doorstond ijsbaden en zwom van Den Helder naar Texel. Ook deed hij de klassieke triatlon, de Ironman. “Afzien? Ik herinner me vooral een intens gevoel van geluk.”
Het leven van Vasco Hoving, een advocaat die onder andere een Himalayameer overzwom, past in een Nike-commercial. ‘Live life tot the max’ lijkt zijn levensmotto te zijn, maar in werkelijkheid blijkt dat toch vooral ‘Koester liefde’ te zijn.
“Ik ben 35, niet oud maar zeker niet jong meer. Ik richt mij graag op wat echt de moeite waard is. Veel mensen van mijn leeftijd lijken ervan uit te gaan dat zij en hun dierbaren er altijd zullen zijn. Pas toen het minder goed ging met de gezondheid van mijn vader, kon ik echt voelen hoezeer dit niet klopt. Ik probeer nu zo veel mogelijk tijd door te brengen met de mensen om wie ik geef. Mijn familie en mijn vriendin, waar ik superveel van houd.”
Hoving is gek op extreme sporten, maar door het besef dat tijd kostbaar is, ziet hij zichzelf niet snel weer een Ironman-parcours doen. In 2018 ging hij daarvoor naar Cervia, een Italiaans vissersdorpje. Op het programma: 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen, een marathon van 42,195 kilometer. Hij trainde ervoor naast zijn werk bij Rutgers & Posch én zijn Grotius-specialisatieopleiding.
“Eigenlijk sloeg die combinatie nergens op. Voordat ik naar kantoor ging, had ik al een uur gezwommen en een uur gerend. In het weekend trainde ik vier à vijf uur per dag. In een piekweek in totaal dus zo’n twintig uur. Op sommige dagen was ik heel energiek, op andere viel ik bijna in slaap achter mijn pc. Omdat je zoveel calorieën verbrandt, volg je een speciaal dieet. Op mijn piek nam ik geregeld per dag meer dan vierduizend calorieën tot me; het dubbele van wat een gemiddeld persoon per dag nodig heeft. Toch had ik steeds honger. Achteraf gezien was ik toen te veel met mezelf bezig. Ik zag nauwelijks andere mensen. Het was geen fijne tijd voor mijn vriendin.”
Maar hoe was het in Italië?
“Hoewel de training ernaartoe egocentrisch is, was het event heel positief. Er hing een heel speciale vibe in het dorpje. Het is een puur solistische sport, maar er was een sterke teamgeest onder de deelnemers. De deelnemers beseffen dat ze iets gaan doen wat eigenlijk niet kan, en steunen elkaar. Ook de bewoners vonden het allemaal prachtig. Ze verkochten zelfgemaakt Ironman-ijs en -pasta. Ik ben heel blij dat ik de finish haalde in ongeveer elf uur. Ironman Hawaii leek me prachtig, maar om te kwalificeren moet je een Ironman in zo’n acht uur finishen. Daarvoor heb ik het talent niet. Bovendien zag ik de training, die dat zou vergen, niet zitten. Tegenwoordig doe ik liever extreme triathlons.”
Dat zijn?
“Erg mooie triatlons onder bijzonder zware omstandigheden. Het parcours loopt vaak door de bergen. Het kan extreem warm zijn of juist heel koud. Triatlons hebben verschillende afstanden. De Ironman wordt de klassieke of hele triatlon genoemd. Bij de kortste triatlon, de sprint, zwem je circa 750 meter, fiets je twintig kilometer en ren je vijf kilometer. Ik kies graag voor iets langere afstanden, bijvoorbeeld een halve triatlon. De mooiste extreme triatlon die ik heb gedaan is de Evergreen, een volledig sustainable triatlon. Dit klimaatneutrale event vond jaarlijks plaats in de Franse Alpen bij Chamonix.
Ik was er in de zomer van 2019; 2,1 kilometer zwemmen in een Alpenmeer, negentig kilometer fietsen door de bergen en daarna het zwaarste deel: een halve marathon vanaf Chamonix, via de gletsjer Mer de Glace, richting de Mont Blanc, en daarna terug naar Chamonix. Van duizend meter hoogte naar 2600, en weer terug naar duizend. Bij de Evergreen voel je geen pijn, alleen maar geluk. De omgeving is zó mooi.”
Altijd sportief geweest?
“Tijdens mijn studie sportte ik niet veel, daarvoor wel wat. Na mijn afstuderen begon ik bij Freshfields. Ik ben daar obstacle runs gaan doen, waaronder Strong Viking. Je loopt dan hard en neemt hindernissen, zoals tijgeren door de modder en ijsbaden doorstaan. Een collega van mij deed triatlons. Vooral de heftigste variant, de Ironman, vond ik fascinerend; het leek me praktisch onmogelijk. Gaandeweg ben ik de onderliggende sporten van triatlons gaan doen. Ik begon met wielrennen, ging serieuzer hardlopen en nam zwemlessen bij Olympisch zwemmer Bas van Velthoven. Mijn eerste triatlon was in Amsterdam, daarna volgden er meer. Ook heb ik lange zwemtochten gedaan.”
Zwemtochten?
“Na een trektocht door een bergketen van Nepal – het Annapurna Circuit – heb ik een Himalayameer overgezwommen: Lake Phewa. Om geld in te zamelen voor de stichting Spieren voor Spieren ben ik ook ooit van Den Helder naar Texel gezwommen. Ik vond dit laatste vooral bijzonder omdat ik niet alleen voor mezelf bezig was; we haalden geld op voor kinderen met een spierziekte.
Het is mijn droom om ooit de Straat van Gibraltar over te zwemmen. Deze zeestraat verbindt de Atlantische Oceaan met de Middellandse Zee. Het schijnt dat je tijdens het zwemmen orka’s, dolfijnen, haaien en potvissen kan tegenkomen. Magisch, toch? Door de stromingen en het drukke verkeer is het vrij gevaarlijk. Volgens mij moet ik toestemming krijgen van de Spaanse marine om de oversteek te maken. Maar eerst wil ik graag een halve triatlon doen op Elba of in het Massif du Vercors in Frankrijk. Tijdens de pandemie ben ik minder gaan sporten, maar met een redelijke basisconditie moet dit in een ontspannen tempo lukken met vier tot zes maanden voorbereiding.”
Je houdt van afzien?
“Wat ik ook deed – de Ironman, de Evergreen – ik heb het nooit ervaren als afzien. Wat overheerste was altijd een intens gevoel van geluk. Ik finishte dan ook altijd met een glimlach van oor tot oor. Vind ik het niet meer leuk, dan stop ik meteen. Ik wil vooral dingen doen die de moeite waard zijn. Begin ik ergens aan, dan wil ik het goed doen. Wat heeft het anders voor zin? Misschien verleg ik daarom graag mijn grenzen.”
Of is het een kwestie van opvoeding?
‘Mijn ouders, twee psychologen, hebben altijd hard gewerkt. Mijn moeder is een absolute doorzetter. Ook mijn vader, die twee keer de Elfstedentocht heeft gedaan, is taai. Ik hoop dat ik daar iets van heb overgenomen. Bij de sporten die ik doe, heb je behalve doorzettingsvermogen ook discipline nodig. Daarnaast moet je je goed voorbereiden. Doe je dat, dan maak je eerder af waar je aan begint. In mijn werk probeer ik dat ook te doen. Ik houd er niet van om niet af te maken waar ik aan begin en wil achter mijn werk kunnen staan. Als het op mijn werk niet goed gaat, kan ik daar echt mee zitten. Vandaag kreeg ik een compliment van een cliënt omdat ik met een creatieve oplossing was gekomen. Op zo’n moment denk ik: yes, ik voeg iets toe. Ik wil graag goed doen voor de wereld.”
Vasco Hoving is counsel bij Rutgers & Posch in Amsterdam. Als advocaat financieel recht (banking & finance en structured finance) adviseert hij banken, ondernemingen en investeringsfondsen. Hij studeerde rechten en economie. In 2018 is hij cum laude geslaagd voor de specialisatieopleiding Financiering en Zekerheden van de Grotius Academie.
