Nederland wordt steeds veiliger, en dat is een groot probleem. Het wordt tijd dat criminelen er weer een schepje bovenop doen. Lui volk. Een liquidatie, daar komen ze hun bed nog wel voor uit, mediageniek ook, maar voor de rest is het niet veel soeps. Degenen wiens veiligheidsbeleving – in de vorm van baanzekerheid – daarom hard achteruit holt, is die van strafrechtadvocaten en rechters.
Door Juriaan Mensch
“Niet alleen advocaten maar ook rechters klagen over forse afname aantal strafzaken. Een van de oorzaken is capaciteitsproblemen bij politie.” Aldus een tweet van strafpleiter Willem Jan Ausma vorige week.
De schuld bij de eigen cliënten leggen, met hun tegenvallende jaarcijfers, is natuurlijk bad for business. Toegegeven, bij de criminelen spelen er ongetwijfeld wat capaciteitsissues en gedoe op de afdeling human resources vandaag de dag. Baanzekerheid staat ook daar dagelijks op het spel, en dat helpt Ausma cum suis niet aan nieuwe zaken.
Wel vreemd dat de rechterlijke macht volgens Ausma ook piept over het teruglopend aantal zaken. Meestal mekkert men daar over toenemende werkdruk.
Maar denk niet dat een teruglopend aantal zaken én klagen over toenemende werkdruk niet samen kunnen gaan. Neen, kritische lezer. Tegenstrijdig heeft tegenwoordig een nieuwe definitie waar men nog naar op zoek is.
Net als het begrip Veiligheid. Dat gaat niet om objectieve aantallen, maar is ‘een gevoel’. Leg burgers even uit dat als de kogels ze rond de kop vliegen tijdens een nieuwe liquidatiepoging, dat dit niet betekent dat ze ook echt in gevaar zijn, maar dat het slechts een kwestie van beleving is.
De woorden Objectief, Gezond en Verstand zijn ook op zoek naar een nieuw baasje sinds het Kabinet ze aan een boom gebonden heeft vlak voor het reces van het kritisch denkvermogen. Elf neergehaalde vliegtuigen, acht helikopters en een militair vrachtvliegtuig boven de Oekraïne en de aanwezigheid van zwaar luchtafweergeschut aldaar zijn ook geen signalen voor een onveilig geworden luchtruim.
Deze ogenschijnlijke tegenstrijdigheden, waarin oorzaak en gevolg in een vechtscheiding liggen, is tegenwoordig acceptabel. Verleg de aandacht van objectief naar subjectief, en opeens is alles weer mogelijk geworden. Fact free politics krijgt ruim baan door deze focus op uw beleving. Feiten, dat zijn toch die dingen die je kunt interpreteren? Ausma heeft het begrepen. Zo is er geen overschot aan strafrechtadvocaten door een veiliger wordende maatschappij, maar een capaciteitsprobleem bij zijn ‘ketenpartner’ de politie.
Deze nieuwe desoriëntatie, gevoed door information overload, wordt als normaal ervaren door de mediaconsument. Die heeft te maken met gelijktijdige incoherente verhaallijnen en een afnemende attention span. Alles is tegelijk waar en niet waar.
Waar, omdat het beleefd wordt. Niet waar, omdat er geen autoriteit meer is die het op begrijpelijke wijze tegenspreekt. We leven in de Twitterwerkelijkheid van Ausma: alles is één grote vormfout waarvoor een feitelijke basis en coherente narratief ontbreekt.
Wen er maar aan. En wen maar niet. Dus, zoem ik verder uit en maak ik vanaf hier gehakt van het Postmodernisme dat de objectieve basis onder de werkelijkheid ontkent? Veilig het midden opzoeken met zelfspot, en de media aanpakken waar ik zelf een exponent van ben? Of zoem ik in, en zal ik Willem Jan Ausma verder afkraken?
Nee lieve lezer, vanaf hier houdt mijn bijdrage aan uw narratieve verwarring op en wordt u aan uw lot overgelaten om de vraag wat echt en onecht is zelf te beantwoorden. Begin daar nu mee. Werp een blik rechtsboven op uw computerscherm en kijk hoe laat het is. Dat is nu. Breng de aandacht terug naar uzelf, voel uw lichaamshouding en emotionele staat terwijl u deze woorden leest. Haal eens diep adem.
Dat is echt. Die e-mails van uw cliënt die in het achterliggende scherm op uw wachten zijn ook geen echte kogels, maar slechts een kwestie van beleving. U bepaalt zelf wat echt is, en wat niet. Willem Jan Ausma is een irritante Twittermug, toevallig in uw oor beland, onbeduidend, maar momenteel uitvergroot door de aandacht die hij van u vraagt.
Deze column gaat nu doelbewust als een nachtkaars uit, en laat u hopelijk zitten met het knagende gevoel van een confirmation bias die nooit bevredigd wordt. Wat rest is uw leven. Soms vervelend, maar wel echt en absoluut een kwestie van beleving.