Die opa Adrie. Beetje in het blaadje van het Amsterdamsch Studenten Corpsch gaan lopen klagen dat zijn kleinkind Sophie hard werkt aan haar toekomst. De man die zelf vroeger alleen op zondag het vlees kwam snijden. En dan nog wat: dat eten van opa is sowieso geen feest. Zouteloos balletje gehakt met kapot gekookte groente, kant en klaar puddinkje na. Nee, dat Sophie niet bij opa Adrie gaat eten, heeft eigenlijk helemaal niet zoveel te maken met Werken bij Van Doorne.
Door Lucien Wopereis
Is bovenstaande ironie? Ik ben sinds de mededeling van het bestuur van Van Doorne over de verkeerd gevallen wervingscampagne namelijk gaan betwijfelen of ik dat woord begrijp. Dit stond in de verklaring: ‘Bij Van Doorne is work-life balance een thema dat ons aan het hart gaat. Met onze wervingsadvertentie ‘Opa Adrie’ hebben we dat ironisch willen onderstrepen.’
Ik kan er maar weinig ironie in ontdekken, helemaal als we de serieuze tekst van de advertentie erbij nemen. ‘Van Doorne gelooft in mensen die op meerdere (vak)gebieden hun talenten ontwikkelen. We begrijpen dat je hier tijd in moet investeren en dat je daardoor je vrienden en familie wat minder ziet’. Gevolgd door de pay-off: ‘Maar dan werk je wel bij Van Doorne’.
Mij lijkt eerder sprake van een overtrokken grap. Maar dan een zonder humor. Denk aan de moppen die opa Adrie altijd gaat vertellen na een glaasje jenever. Flauwer dan flauw. Net als dat eten van hem.
In weer een andere verklaring – intern uitgegeven – wordt gesproken van ‘het opzoeken van een bepaald randje’. Lekker vaag. Een bepaald randje.
En dan ligt het stiekem ook nog aan de kijkers die de advertentie niet goed hebben begrepen. Eveneens uit het interne memo: ‘Daarmee loop je altijd het risico dat dit bij sommigen anders valt. In de voorbereiding hebben we de campagne daarom breed getoetst, ook intern. Uit diverse reacties op de advertentie blijkt nu dat de knipoog niet (door iedereen) wordt opgepakt.’
Knipogen, daar begint opa Adrie ook altijd mee na zijn derde jenever. Hij weet dan even niet meer zo goed wie hij voor zich heeft.
Interessant trouwens dat de advertentie breed is getoetst, ook intern. Hebben ze lopen schuddebuiken van het lachen? Advocaten en humor, soms zit het mee, soms zit het tegen.
Weet je wat, dachten ze bij Van Doorne: we distantiëren ons van de advertentie en houden verder onze kop. We gaan al helemaal niet vertellen wie dit allemaal heeft bedacht. Gewoon vergeten, net zoals Sophie altijd ‘vergeet’ om opa Adrie op te zoeken.