Vorige week stonden in Advocatie een stuk over de bezuinigingen in de rechtsbijstand en een artikel over de aantrekkingskracht van fixed fees. Draait het alleen maar om geld?
Door Christ’l Dullaert, Le Tableau
Sommige advocaten overwegen te stoppen met het verlenen van gefinancierde rechtsbijstand als de aangekondigde bezuinigingen op de rechtsbijstand doorgaan. Maar ben je in de puur commerciële praktijk dan wel veilig als advocaat?
Neen, natuurlijk niet, ook daar draait het om geld, getuige ook het interview met Antoine Endtz over fixed fees. Ook die ‘aanpassing’ op het declarabele uur is ingegeven door de wens – nu niet van de zijde van de overheid, maar van de kant van de betalende cliënt – om een beter zicht op kosten te hebben. Dat is een hele logische wens. U laat toch ook geen aannemer bij u de badkamer verbouwen met de mededeling: ‘begin maar, ik zie te zijner tijd wel wat het kost’. Cliënten zijn net mensen.
En als die mensen General Counsels zijn die onder bezuinigingsdruk staan (een terugloop van 10% op het budget voor juridische kosten is vrij normaal) dan draait de juridische dienstverlening natuurlijk ook om geld. Susskind noemt in zijn laatste boek Tomorrow’s Lawyers de more for less-trend zelfs een van de grote aanjagers van veranderingen in de juridische wereld. Dit alles beziend, lijkt het dus inderdaad alleen maar om geld te draaien. Maar is dat juist?
Waldorf Astoria
Voor wat betreft de bezuinigingen die de overheid moet doorvoeren, lijkt mij dat zeker het geval. Het moet daar op menig ministerie uit de lengte of uit de breedte.
In de betalende praktijk is er ook tarievendruk, maar daar spelen ook andere belangen dan alleen maar geld. In feite willen veel cliënten gewoon betere service, meer begrip voor hun positie en voorspelbaarheid van kosten. Nogmaals: dat zijn reële verlangens.
Men kan voor een cliëntgericht serviceniveau in de leer bij de wereld van de betere hospitality. Denk aan een vijfsterren hotel of een sterrenrestaurant. In Amerika zijn al advocatenkantoren in de leer gegaan bij bijvoorbeeld het Waldorf Astoria.
Voor meer begrip voor de positie van de cliënt kan men terecht in de wereld van de psychologie en het empatisch luisteren. Maar ook in een klassieker als De vertrouwde adviseur van David Maister is daar het nodige voor te vinden (u mag natuurlijk ook mijn Yoga in je toga lezen).
Tenslotte, om goed te leren begroten kan men terecht bij projectmanagers. Daar lopen er nog te weinig van rond in de advocatuur. Wat mij betreft hoeven deze personen ook niet in vaste dienst te komen van een kantoor. Ik zou zeggen; huur eens een projectmanager in voor een project, dan zie je wat je daarvan kunt leren.
Topstukken
Naast het beheersen van deze ‘gebieden’ is het ook de kunst om daar te zijn waar de prijs nog altijd elastisch is. Die gebieden zijn er nog wel. Net zo goed als in de wereld van de antiquairs. Op menig antiekbeurs is het kommer en kwel, maar bij de meest recente TEFAF in Maastricht worden er toch echte topstukken verkocht. Sterker; de topstukken worden het best verkocht.
Ook in deze column lijkt het dus alleen maar om geld te draaien. Maar schijnt bedriegt, geld staat bijna altijd model voor een ander belang. En de kunst is – ook voor een advocaat – dat te kunnen zien en daar in de praktijkvoering creatief mee om te gaan.
@letableau