De werknemers van het Hoogeveense metaalbedrijf BCS voelen zich begluurd. FNV Bondgenoten eist dat het bedrijf alle beveiligingscamera’s in en rond de productiehal weghaalt. Overdreven of terecht?
Door Fleur Brockhus, Brockhus & Brockhus
Gluren en begluurd worden. Het is een activiteit waar we bijna allemaal dagelijks mee te maken hebben. Zo etaleer ik mijn columns online en zie ik berichten en foto’s van vrienden voorbijkomen. Vrienden op een festival, op safari of terwijl ze thuis een preischoteltje in de oven schuiven. Maar ook spot ik plaatjes van bevriende baby’s op Facebook: baby’s eerste hapje, baby’s eerste vieze luier, baby’s eerste stapje. Schattig om te zien, maar hoe zit het met de privacy van de baby? Zo’n foto gaat nooit meer van internet af, heb ik begrepen, en kan een wild leven gaan leiden. Als de baby later gaat solliciteren bij een advocatenkantoor, dan bestaat er een kans dat zijn eerste pruimenhapje met alle gevolgen van dien tevoorschijn komt op het Google-scherm van de potentiële werkgever. Ook zijn er helaas een hoop gestoorde Robert M-achtige figuren actief die kinderfoto’s plukken van Facebook en daarmee creatief aan de haal gaan. Nog een reden om voorzichtig om te springen met informatie op Facebook. Zeker met informatie over een ander die daar niets tegen kan doen.
Hetzelfde geldt voor Twitter. Als je al intieme foto’s wilt plaatsen, van jezelf of een ander, zorg dan dat je kiest voor de mogelijkheid om je berichten alleen te delen met echte vrienden. Maar wie zijn die echte vrienden eigenlijk? Waar trek je de grens? Wat doe je bijvoorbeeld met vriendschapverzoeken van collega’s en cliënten? Niet accepteren staat onaardig. Maar wil je echt dat je baas jou in bikini op Zandvoort aan zee ziet genieten van een dagje niksen, terwijl je ook op kantoor contracten had kunnen draften? Of omgekeerd: wil jij je baas in badkleding zien? Wil je dat de cliënt meegeniet van dat dertiende mixje in die nachtclub?
Dit kun je doen: accepteer het vriendschapverzoek, wacht even en ontvriend de collega/cliënt na een week. Daarvan krijgt de ex-vriend geen melding. Of: post geen privézaken die je privé wilt houden. Dat wordt niet leuk gevonden door je virtuele vriendenkring, weet ik uit ervaring. Er is een ongeschreven regel die voorschrijft dat er een zekere balans moet bestaan tussen gluren en begluurd worden.
Helaas kun je geen contacten ontvrienden via gluurinstrument WhatsApp. Daarop is altijd te zien wanneer je voor het laatst online was (en dus best even had kunnen reageren). Cookies ontvrienden gaat ook niet. Zo krijg ik tegenwoordig aanbiedingen op maat van Bol.com. Handig en irritant tegelijk.
We gluren dus graag bij anderen naar binnen en worden steeds exhibitionistischer: we posten de hele dag door. Gaan met een ‘zou-dit-leuk-staan-op-Facebook-blik’ door het leven. Staan in de rij om auditie te doen voor realityprogramma’s, waar de camera’s dacht en nacht draaien. Of kijken er graag naar. In onze vrije tijd doen we veelvuldig aan gluren en begluurd worden, terwijl de privacyregels op het werk steeds strenger worden. En dat is precies waarom een paar beveiligingscamera’s in een productiehal voor zoveel ophef zorgen. Omdat het gluren plaatsvindt op de werkvloer. Door de baas. Het gluren gebeurt onvrijwillig en ongevraagd. De werknemer heeft geen controle over het gluren, kan het niet zelf stopzetten. Het is te vergelijken met taggen zonder toestemming. Begluurd worden is vooral vervelend als het eenrichtingsverkeer betreft. Als je niet kunt teruggluren.
Fleur Brockhus is auteur van de roman De urenfabriek