Zo’n twintig geleden waren we met vrienden op vakantie. Uitkijkend over een schilderachtige baaitje zei een van ons: ‘Over een tijdje kunnen we met zijn allen hier gaan wonen en gewoon ons werk in Nederland blijven doen. Mensen zullen niet eens merken dat we ergens anders zijn.’ ‘O ja?’ vroeg ik, terwijl ik in mijn tas op zoek ging naar de zonnebrandcrème. Deze vriend fantaseerde altijd over de toekomst, en technologie boeit mij maar matig.
Door Trudeke Sillevis Smitt
Nu ook weer met die verhalen in juridische media over die supercomputer die de advocatuur gaat overnemen. Watson: de naam alleen al. En waar die vriend toen alleen maar goede bedoelingen had, vermoed ik achter de verhalen over Watson nogal eens dat het gaat om verkooppraatjes van adviseurs, die mensen afhankelijk willen maken van hun zogenaamde kennis. Niet gek laten maken!
Of hou ik gewoon niet van verandering?
Laatst stuurde iemand me een heel algemeen verhaal over technologische ontwikkelingen, geschreven door ene dr. Bob Goldman, met daarin een klein stukje over juristen: ‘In the US, young lawyers already don’t get jobs. Because of IBM Watson, you can get legal advice (so far for more or less basic stuff) within seconds, with 90% accuracy compared with 70% accuracy when done by humans. So if you study law, stop immediately. There will be 90% fewer lawyers in the future, only specialists will remain.’
Ik keek op de website van dr. Bob – dat hielp nog niet om het bericht serieus te nemen. Maar dr. Bob was zo te zien niks aan juristen aan het verkopen. Misschien had hij gewoon gelijk.
Stel dat het waar is. Is dat dan slecht nieuws voor studenten? Welnee, er zijn leukere studies.
Is het slecht nieuws voor advocaten? Ik vrees van wel. Althans: voor hen die nooit iets anders willen gaan doen.
Is het slecht nieuws voor de wereld? Ik vrees van niet. Of het moest dat laatste zinnetje zijn: ‘only specialists will remain’. De hemel beware ons als alle juristen zichzelf moeten gaan opblazen tot (super)specialisten om te overleven. Dan vliegen straks de vernieuwde driedubbelewinstvertienvoudigers ons om de oren, en gaan de aandelen in verpande hypotheekpakketjes weer via een ingenieuze nieuwe leaseconstructie als warme broodjes over de toonbank. Hoe ingewikkelder hoe beter! Ik zie ze al aanstormen, de horde zelfbenoemde specialisten, om ons afhankelijk te maken van hun zogenaamde kennis…
Als ik nog advocaat was, zou ik bij voorbaat passen voor de stress over die nieuwe ratrace. Ik zou mezelf verwennen met de vraag: als dr. Bob gelijk heeft, wat voor leuks zal ik dán gaan doen?
Dit zijn zo de elementaire gedachten die mij invallen, terwijl ik in dit stukje zit te schrijven in onze tuin in Nairobi. De zon brandt nogal, ik ga me maar eens insmeren.
PS Die vriend heeft nog altijd fantasieën over onze toekomst. Tot nu toe kloppen zijn voorspellingen allemaal. Ik zie uit naar het moment dat hij gaat vertellen wat ons na de dood te wachten staat!