Zeg hardop ‘Zuidas advocaten’ en veel mensen denken: arrogante overbetaalde workaholics. Je hoort mij niet ontkennen dat die negatieve karakterisering een kern van waarheid bevat, want ik weet uit eigen ervaring hoe on-knus sommige karakters op de As zich kunnen gedragen. Maar het is niet de hele waarheid.
Door Fleur Brockhus, auteur van De urenfabriek en De inspiratiepraktijk
Hoe ik dat weet? In de eerste plaats omdat ik veel advocaten, notarissen en andere juristen tot mijn vrienden reken. Ook Zuidassers. Goed volk, met het hart op de juiste plek en een gezond gevoel voor humor. Anders zouden zij mijn vrienden ook niet zijn. Dat is één.
Sinds een avond medio december heb ik er een nieuwe ervaring bij. Ik kreeg een uitnodiging voor het Grote Mensen Diner in de Nieuwe Poort, een grand-café en restaurant midden op de Zuidas. Een plek waar je de hele dag terecht kunt om te werken, koffie te drinken, te eten en verhalen uit te wisselen.
Eens per maand organiseert de Nieuwe Poort het Grote Mensen Ontmoetingsdiner. Ik besloot te gaan met het Syrische stel dat sinds het najaar in de straat woont waar ik mijn kantoor heb. Het Diner is bedoeld om bewoners van Amsterdam in contact te brengen met nieuwkomers to our fair city.
Op de dag zelf had ik eigenlijk weinig zin in het Diner. Maar ik had toegezegd en het eten was gratis, belangrijk als je moet rondkomen van een bijstandsuitkering – nee niet ik, de nieuwkomers -. Ik verwachtte er weinig van. Weinig van de maaltijd. Weinig van de muziek – er was een Syrische muzikant aangekondigd. Op de andere bezoekers verheugde ik me evenmin. Zuidassers… Ik bleek het drie keer faliekant mis te hebben.
De voorstelling ‘Eerst was er Thuis’ duurde een uur. Musici Stefka, Robbert Verweij en Christian ten Hoope speelden samen met de Palestijns-Syrische ud-speler Amer Shanati. Hun optreden stond als een huis en klonk als een klok. Het thema: thuis, veiligheid en gevaar. Ik werd diep geraakt door de verbinding die de muziek maakte tussen onze nationale historie en de oorlog in Syrië. Ook ‘mijn’ vluchtelingen waren zichtbaar geroerd. Wat een prachtig en ontroerend optreden!
Het mediterrane diner bleek te zijn gekookt door een Syrische chef. Zelfs mijn Syrische vrienden waren onder de indruk. Zangeres Stephanie kwam nog een tijdje praten en zingen met mijn Syrische vrienden. Kortom, het was een hartverwarmende bijeenkomst. De gasten hoefden niets te betalen. Van types zoals ik werd een vrijwillige bijdrage naar vermogen gevraagd.
Maar de grootste verrassing waren wel de mensen, onze gastheren. Die zogenaamd kille types van de Zuidas hadden niet alleen deze hele avond gesponsord, ook waren ze in groten getale aanwezig om alles in goede banen te leiden. Ze hielpen met placeren, serveren en converseren. Ik heb zelden zulk vriendelijk en belangstellend volk ontmoet. Het was onmogelijk om ons niet superwelkom te voelen.
Dus als iemand voortaan weer eens iets te miesmuizen heeft over de Zuidas, is mijn devies: ga gewoon eens met ze eten, praten, luisteren. Als Grote Mensen. Wie weet, wordt dit voor meer mensen een jaar vol Nieuwe Ontmoetingen. En een frisse blik.