Ik vind mijn generatie een beetje treurig. Het begon al toen we kind waren, en het is er in al die jaren niet beter op geworden. Vooral niet voor de advocaten onder ons.
Door Trudeke Sillevis Smitt
Onze oudere broers en zussen hadden Love & Peace. Ze waren vrijgevochten, noemden de leraren bij hun voornaam, ze droegen buttons met wat ze overal van vonden. Ze hadden geloof, hoop en vrije liefde. Ze gooiden heel hun veelbelovende zelf in de strijd voor een betere wereld. Fantastisch!
Maar toen mijn generatie kwam was dat allemaal alweer gedateerd. Wat moesten wij nog doen om ons te onderscheiden? Van de weeromstuit zeiden wij tegen leraren expres weer ‘meneer’. En zij vertelden ons dat er werkloosheid was, dus dat er niemand op ons zat te wachten. Je kon maar beter je best doen op school en een praktisch vak kiezen. We deden wat ze zeiden: we jaagden geen dromen na, maar banen. Toen kwamen Thatcher en Reagan, en zij voltooiden onze opvoeding. Life was hard, greed was good.
Zo werden we de kleurlozen, de harde werkers, de materialisten. De generatie Nix, die van het slikken en het doorgaan.
Toen generatie Nix advocaat werd, hadden onze patroons het gemakkelijk met ons. We wilden zo graag vooruit, dat we alles deden wat ons werd gevraagd. We lieten ons zonder al te veel begeleiding door onze patroon in het diepe gooien. We verdroegen zijn nukken. We maakten belachelijk veel uren. Niet dat het altijd leuk was. ‘t Was meer een kwestie van slikken. En doorgaan.
Nu is generatie Nix zo’n veertig, vijftig jaar. De besten van ons zitten eindelijk achter de knoppen! Maar nóg is mr. Nix niet te benijden. Hij heeft nog maar één-achtste secretaresse. Zijn uurtarief wekt geen aanzien maar afkeer, en toch is ook zijn banksaldo niet wat hij had gehoopt. Wat zou hij zich graag uitleven op zijn stagiaire – maar in plaats daarvan moet hij op patroonscursus om de tere hartjes van de generatie Einstein niet te breken. Hij is met volle wapenuitrusting aan komen denderen om te ontdekken dat er geen oorlog gaande is, maar een spelletje soft skills.
Wat ga je eraan doen, mr. Nix? Je bent nog niet dood! Ga naar de kroeg, naar de film, naar mindfulness desnoods. Verkoop je dure huis; verruil de winter in St. Moritz voor een hutje op de hei. Leer Chinees, ga zeilen, bak brood of schrijf eindelijk dat boek. Word voorleesvader, of boswandelgids. Ga bejaarden verzorgen. Ontdek hoe leuk je kinderen zijn als jij niet zo gestresst bent. Ontdek hoe leuk je zélf bent als je van jezelf gewoon een aardig mens mag zijn.
Maar je kunt natuurlijk ook gewoon blijven doen wat je altijd deed. De marketingjongens zeggen dat je het er niet mee gaat redden, maar dat lijkt me onzin. Er zal altijd een goede boterham zijn voor die keiharde doordouwer, de vechter, die kan slikken en doorgaan. En wat ze ook van je zeggen, mr. Nix, dát kan jij als de beste.
PS: Elke gelijkenis met de echte mr. Nix berust uiteraard geheel op toeval.