Soms vind ik het verassend dat ervaren advocaten alleen maar in de advocatuur hebben gezeten en dan ook nog bij één kantoor. Op zich is dat goed voor het behoud van de kantoorcultuur, maar teveel ervan kan verstikkend werken. Daarnaast is het jammer, omdat je bij wisseling ‘externe’ kennis meebrengt.
Kijk eens naar the ‘best Graduate’-advertenties. Wij zien bestuursvoorzitters van enkele grote kantoren op een wijze zoals we ze nog niet eerder zagen. Vlotte types in de bloei van hun leven, met rugzak op een berg. Zo profileren zij zich voor een advertentie in landelijke dagbladen en hopen zo de beste rechtenstudenten aan te trekken.
In een aantal van deze advertenties (tot nu toe zag ik alleen maar vlotte heren en geen dames) staat dan het cv van deze bestuursvoorzitter beschreven. Over het algemeen kom je dan vooral advocaten tegen die vanaf de universiteit bij één kantoor zijn gekomen en daar nooit meer zijn weggegaan. Kortom, ze lijken maar één ding te kunnen.
In ieder geval is de advertentie mijns inziens een gemiste kans richting de moderne student. Als het reclamebureau die deze campagne begeleidt zich goed door HR-mensen had laten adviseren, zou men weten dat jongeren geen ‘life time employability’ meer nastreven. Integendeel, en het geschetste beeld zal hen daarom eerder afschrikken dan aanmoedigen. Jongeren willen veel liever projectmatig werken. Hun persoonlijke ontwikkeling staat voorop, en die hopen zij juist te bereiken door variatie van werk en van kantoor. Met andere woorden, de nieuwe advocaat wil meer kunnen dan één ding.
Advocaat plaatsen bij een cliënt
Het plaatsen van een advocaat bij een cliënt, soms wel ‘secondment’ genoemd, is vooral bij grotere kantoren op verzoek van banken gestart. In de tijden dat kantoren erg druk zijn, komen deze secondments vaak slecht uit. De cliënt wil de advocaat immers voor een laag tarief in-house. Bovendien is het in tijden van personeelskrapte lastig als je een goed opgeleid advocaat kwijtraakt doordat die bij een cliënt te werk wordt gesteld. In tijden van recessie zou die plaatsing bij een cliënt een mooie uitkomst kunnen zijn.
Toch zou men van deze secondments een veel bewuster beleid moeten maken. Het is het meest perfecte acquistiemiddel dat er bestaat. Want de advocaat leert de cliënt echt kennen en wordt daardoor een goede adviseur. Immers, de klacht van bijvoorbeeld vele bedrijfsjuristen over de advocatuur is gebrek aan kennis van de branche waarvoor men werkt. Dat wordt door een secondment opgelost.
Maar men vangt nog een andere vlieg met het secondment, en dat is tegemoet komen aan de wens van de jongeren tot projectmatiger werk. En nog een derde winstpunt; de advocaat wordt minder eenzijdig ‘opgevoed’. Je leert hem meer dan één ding. In feite dus drie vliegen in één klap. Dit verhaal geldt overigens niet alleen voor het bedrijfsleven of de commerciële praktijk. Voor een strafrecht advocaat kan het geen kwaad eens een tijdje bij het openbaar ministerie mee te lopen, of in een gevangenis werkzaam te zijn. De P&F advocaat zou eens bij een psychologenpraktijk moeten zitten, enzovoorts.
Over the hedge
Dit is de titel van een populaire en grappige kinderfilm. Maar ‘Over the hedge’ zou ook uw kantoorthema voor 2010 kunnen worden. Indien advocaten vaker over hun eigen hek kijken en ideeën en ervaringen in andere branches opdoen, worden zij uiteindelijk betere adviseurs. En misschien ook leukere mensen.
Christ’l Dullaert, Le Tableau