Vorige week riepen we u naar aanleiding van het Amerikaanse artikel Why are lawyers such terrible managers? op om ergernissen, misstanden en ander ongerief inzake het werken bij advocatenkantoren aan ons te melden. Het initiatief maakte de tongen los op Twitter en op de groep DutchLawyers LinkedIn, en we ontvingen drie inzendingen. Over pesten, burn out en een rondvliegende nietmachine. Lees en huiver.
Relaas 1:
”Op alle mogelijke manieren werd mijn vriendin duidelijk gemaakt dat zij het groentje was van kantoor. Zo werd de hele sectie door een advocaat-medewerker meegevraagd voor een kop koffie, behalve mijn vriendin. Dan ging die advocaat alle kamers luidruchtig langs om iedereen op te trommelen en ‘vergat’ hij alleen haar kamer. Ook zat ze eens te lunchen met twee mannelijke advocaten en één vrouwelijke advocaat. Zegt een van de mannen ineens tegen die vrouwelijke advocaat: “Jij bent echt de enige mooie vrouw die hier op kantoor rondloopt.” Waar mijn vriendin dus bij zat (en ze is bloedmooi, vindt verder iedereen, niet alleen ik, maar dat terzijde). Verder ging ze op vrijdag naar de kantoorborrel, en als ze dan een gesprekje probeerde aan te knopen met kantoorgenoten, zeiden die niks terug of liepen weg. Erg kinderachtig allemaal, maar het maakte mijn vriendin onzeker en ze voelde zich ongewenst op kantoor. Na een tijdje ging ze maar niet meer mee lunchen en naar de borrel. Ze is vroeger nooit gepest op school, maar heeft nu een idee gekregen van hoe zoiets moet voelen. Ze voelde zich niet vrij om met iemand te praten hierover, omdat de partner voor wie ze werkte dikke vrienden was met de ‘pestkoppen’. Jammer, want het werk vond ze inhoudelijk erg leuk en interessant. Gelukkig heeft ze inmiddels ergens anders een leuke baan gevonden met aardige collega’s.”
Relaas 2:
”Een ervaring van een vriendin bij een kantoor op de ZuidAs. Zij heeft jarenlang keihard gewerkt. Heeft van alles meegemaakt: werken tot middernacht op je eigen verjaardag, geen vrije dagen mogen opnemen en later op de vingers worden getikt omdat er nog zoveel dagen over zijn, tijdens de vakantie eerder naar huis omdat werk je nodig heeft. En daar aangekomen blijkt dat elk ander persoon dit kon doen. Het was keihard werken voor haar met weinig waardering. Uiteindelijk is ze na zes jaar gestopt met hartkloppingen en een burnout.”
”Een ervaring van een vriend op een ander Zuidas kantoor. Hij werkte zich eveneens uit de naad. Lange dagen tot regelmatig middernacht. De druppel die de emmer liet overlopen: hij had een stuk afgemaakt en neergelegd bij de partner. De partner wou namelijk alles zelf doornemen voordat er iets werd verstuurd. Het stuk lag er al een week en deze vriend had het al een paar keer voorzichtig onder de aandacht gebracht bij de partner. Uiteindelijk dreigde een (fatale) termijn te verstrijken dus legde de vriend het opnieuw bij de partner neer. Die reageert niet en om 17:00 op de laatste dag, heeft de vriend het zelf ingediend en dit per e-mail gemeld bij de partner (die niet meer op kantoor was).
”De week na deze deadline komt de partner bij hem op de kamer: “Waar is dat stuk!” Dus deze vriend legt uit dat hij het netjes heeft ingediend. De partner vertrekt en even later komt een secretaresse: “Uhm… je moet op de kamer van X komen… succes.” Hij ging naar de kamer en kreeg daar hel en verdoemenis over zich heen. Vervolgens werd een nietmachine naar zijn hoofd gegooid en moest hij verdwijnen uit zijn zicht. De tirade was zo hard dat iedereen in de omgeving het allemaal heeft kunnen horen. Toen deze vriend de kamer uitkwam, werd hij gelukkig goed opgevangen. De nietmachine liet later een flinke blauwe plek achter.”
Relaas 3:
”Ja hoor, heel herkenbaar. Op mijn voormalig kantoor was het zelfs zo zot dat een van de partners je op het toilet kwam roepen wanneer hij behoefte had aan overleg.”
Het grote verloop bij Amerikaanse advocatenkantoren is volgens het recente artikel ‘Why are lawyers such terrible managers’ in belangrijke mate te danken aan slecht management, waarbij het soms zelfs gaat om regelrechte intimidatie, schreeuwen op de gang en ‘a constant fear of abuse’. Advocatie wil graag weten of dit ook in Nederland speelt, en vraagt u om deze of andere toestanden aan ons te melden. Wij maken er anoniem melding van in de nieuwe rubriek ‘Wat heb ik nu aan mijn bef hangen?’
De meldingen hoeven niet per se betrekking te hebben op het eigen kantoor, maar kunnen ook gaan over vreemde bejegening door bijvoorbeeld leden van de rechterlijke macht, Openbaar Ministerie, collega-advocaten of andere ketenpartners. Kleine of grote ergernissen, opmerkelijke gebeurtenissen, rare uitspraken: laat het ons weten!
Als we melding maken van de klacht in de rubriek, dan blijft de inzender anoniem, maar ook de naam het kantoor, de naam van de rechter of de officier waarover geklaagd wordt. Dus anoniem, aan beide zijden.