Vol goede moed reist rechtenstudente Cleo van Laerhoven af naar Canada om daar vijf maanden te studeren, nog niet wetende wat voor web van moord en intriges haar daar te wachten staat. Deze studente is de hoofdpersoon in de nieuwe, tweede thriller van schrijfster Nathalie Pagie: ‘De Campus.’ Een verhaal dat deels eigen ervaringen van de auteur bevat…
Rechten heeft Pagie (1974) zelf nooit gestudeerd, wel Algemene Cultuurwetenschappen aan de universiteit van Tilburg. In het jaar 2000 verbleef zij via een uitwisselingsprogramma zelf ruim vier maanden in Canada, aan de universiteit van Alberta om precies te zijn. Dus is het geen toeval dat de University of Alberta en de bijbehorende campus het decor vormen voor De Campus, de opvolger van haar goed ontvangen debuut De Toneelclub van vorig jaar.
“Toen ik daar vertrok, was het dertig graden onder nul. Zo koud wordt het tegen het einde van het boek ook,” vertelt Pagie. “Verder zijn enkele namen van personages geleend van mensen die ik destijds daadwerkelijk heb leren kennen. Een uitstapje naar de Rocky Mountains zoals in het boek heb ik ook gemaakt. Maar de moorden zijn uiteraard verzonnen.”
Inderdaad, het eerste dodelijke slachtoffer valt al vroeg in het vlot vertelde verhaal. Cleo van Laerhoven heeft het aanvankelijk zeer naar haar zin op de universiteit, als een van haar docentes op een ochtend dood wordt gevonden. In eerste instantie denkt de politie aan zelfmoord, maar als ook haar assistente op gruwelijke wijze sterft, start de politie een moordonderzoek. Niet alleen de sfeer op de campus, ook het weer slaat gedurende het onderzoek hevig om, van een aangename indian summer naar temperaturen tot ver onder het vriespunt. Cleo raakt intussen verstrikt in een web van intriges, waarin niemand is wie hij lijkt te zijn…
Fictie schrijven is nog geen fulltime bezigheid voor Pagie: drie dagen per week werkt ze nog als communicatieadviseur. “Ik ben een laatbloeier,” zegt ze zelf. “Enkele jaren terug werkte ik als freelancer en op gegeven moment had ik weinig opdrachten. De wens om een eigen thriller te schrijven had ik al langer, maar toen kon ik de tijd nemen om het eens te proberen. En dat pakte met De Toneelclub goed uit. Het zou prachtig zijn om fulltime te kunnen schrijven, maar dat is in Nederland maar voor weinig mensen weggelegd.”
Ja, Pagie heeft een wat grimmige fantasie, durft ze wel toe te geven, waar ze ook uit zal putten voor haar derde boek waar ze momenteel aan werkt, opnieuw een thriller. Ze schrijft snel: “Ik houd van vaart en besteed niet te veel tijd aan omschrijvingen of details.” Grootmeester Stephen King is voor haar een belangrijk voorbeeld. “Maar voor ik me ooit durf te wagen aan een geloofwaardig horrorverhaal zoals hij ze schrijft, oefen ik voorlopig door met thrillers,” lacht ze. “Feelgood verhalen zijn nu eenmaal niet aan mij besteed.”