Na een druk bestaan als notaris ging Gerard Post vervroegd met pensioen. Fietsen, wandelen, fotograferen, eindelijk kon hij tijd steken in de dingen die hij leuk vindt. Dat was echter niet van lange duur. De liefde voor het notariaat was sterker dan zijn wens om een leven met oneindig veel vrije tijd te hebben. Hij besloot na ruim een jaar weer aan het werk te gaan. Op een lager pitje, dat wel.
Door Sanne van Brunschot
Per 1 januari 2011 ging Post op 61½-jarige leeftijd met vervroegd pensioen. “Ik had een druk leven gehad en wilde loskomen van het notariaat en mijn hobby’s weer oppakken. Ik dacht een punt achter mijn carrière te zetten. Ik wilde fietsen, wandelen, fotograferen en muziek maken, alles doen waar ik lang geen tijd voor had gehad.”
Dat drukke leven begon in 1968, toen hij als notarisklerk ging werken. Omdat hij het werk ‘bijzonder leuk’ vond, besloot hij op latere leeftijd nog te gaan studeren. “Ik ben ook nog een tijdje dirigent geweest, maar het notariaat had mijn hart gestolen.” In 1991 studeerde Post af als kandidaat-notaris en in 1994 als fiscaal jurist. “Ik begon in ’87 aan de studie Notarieel recht met het idee om me meer te bekwamen. Maar toen ik eenmaal bijna afgestudeerd was, wilde ik er wel meer mee doen.” Een jaar voor zijn afstuderen kon hij terecht bij Vechtstede Notarissen in Hardenberg. In 1996 werd hij benoemd tot notaris.
“Ik had lange tijd 15 á 20 uur per week gestudeerd, naast mijn baan in het notariaat, dus het voornemen om na mijn pensioen weer te gaan werken was er niet. Maar na een tijd dacht ik: ach, ik heb de energie nog. Dus toen de mogelijkheid zich voordeed, ben ik weer aan de slag gegaan.”
Erkenning
Die mogelijkheid vond hij in het plan van zijn dochter Miranda. Ze had hem opgevolgd als notaris bij Vechtstede in Ommen, maar besloot voor zichzelf te beginnen. “Ze wilde meer tijd voor klanten en dat paste mooi bij mijn beleving. Ik heb haar toen gezegd dat als ze mijn hulp nodig had, ik haar die graag zou bieden.” Het mooie is dat Post zich nu alleen vakinhoudelijk hoeft bezig te houden. “Ik heb niet meer de zorg voor management of personeel. Het enige dat ik naast mijn adviserende werk hoef te doen, is het bijhouden van de vakliteratuur.”
Op de vraag wat hij zó had gemist dat hij weer aan het werk wilde, antwoordt Post zonder aarzelen: “Het contact met cliënten. Maar het was ook het gevoel dat je rondloopt met een stuk kennis en ervaring zonder dat je daar iets mee doet. Ik kreeg nog regelmatig vragen van mensen. Zij vinden het prettig om iemand te hebben waar ze bij terecht kunnen, er was behoefte aan. En ik vond het zelf ook leuk, dat ik op die manier van hen erkenning en waardering kreeg. En mijn dochter maakt er natuurlijk graag gebruik van. Een netwerk is van groot belang voor de praktijk.”
Familiebedrijfje
En zijn vrouw? Baalt zij niet dat het pensioen van haar man slechts een pauze bleek te zijn? “Nee hoor. Mijn vrouw is de dame die net de telefoon opnam. Zij werkt op precies dezelfde momenten als ik, drie ochtenden in de week. We hebben dus nog genoeg tijd om onze eigen dingen te doen.” De combinatie van werken en vrije tijd bevalt de jurist uitermate goed. “Het is heerlijk om als het mooi weer is ’s middags de fiets te pakken of te gaan wandelen. Als het nodig is werk ik wel wat meer, maar ik wil er zelf de regie over houden.”
Hij weet nog niet tot wanneer hij blijft werken, “maar zeker tot mijn 65e. Misschien langer, maar dat hangt ook van de vraag af of ik gezond blijf. Het is verder afhankelijk van de vraag of de behoefte er is en van hoe ik me voel. Als het een gedoogsituatie wordt, hou ik er direct mee op. Ik wil volledig meedoen en anders niet.”
Het kantoor van Notarispost Ommen is afgelopen dinsdag, op 28 augustus, in gebruik genomen. De officiële opening volgt op korte termijn.