Heeft u ‘m gezien, de glossy Mr. Lifestyle die vorige week werd meegezonden met de reguliere glossy Mr.? Onder de noemer van het blad Mr. kreeg u een 75 pagina’s tellende dode bomen-folder meegestuurd die blijkens het summiere colofon geheel buiten de verantwoordelijkheid van de redactie van Mr. tot stand is gekomen. Mr. is zodoende het vehikel om twee maal per jaar een karrevracht pure commercie bij de lezer over de drempel te kunnen mikken.
Door Lucien Wopereis
Ik heb helemaal niets tegen commercie. Kachels moeten roken.
Maar tegen de Mr. Lifestyle is het nodige in te brengen. Hoe ver je mag gaan bij het ongevraagd volproppen van iemands postbus? Je meldt je aan voor het blad Mr., en moet dan kennelijk voor lief nemen dat je ook twee maal per jaar 75 pagina’s gedrukte reclame in de bus krijgt. Bij de reguliere Mr. kun je nog spreken van ‘informed consent’ voor wat betreft de advertenties in het blad, maar daarvan is bij de Mr. Lifestyle geen sprake meer. Helemaal omdat de bijlage ongevraagd uit de lucht komt vallen.
Nu zult u wellicht zeggen: Advocatie heeft een tijdje geleden hetzelfde gedaan met de seperate nieuwsbrief Advocatie Personal Branding. Daarin werd aandacht besteed aan de rubrieken die nu in de Mr. Lifestyle staan. Die gelijkenis is zelfs treffend: onze rubriek Uitgaan is in de Mr. Lifestyle Cultuur geworden, de overige rubrieken zijn identiek.
Maar die vlieger gaat sowieso niet op: Advocatie Personal Branding werd wel degelijk onder de volle redactionele verantwoordelijkheid van de redactie geschreven. De autorecensies van Ewoud Hallebeek, de reisverhalen en de meesterchefs van Patricia Jacob, de vakantie- en modetips van Nelleke Koops, de filmrecensies van Jan-Kees van Oord en de columns van ZoZuidas: het waren – en zijn – serieuze en volwaardige journalistieke producten.
Er zijn critici die vinden dat wij niet over die onderwerpen moeten schrijven. Prima, dat mogen ze uiteraard vinden. Maar we hebben onze lezers nooit gereduceerd tot een koopkrachtplaatje.