Ik weet het nog goed. We waren net aangekomen in Dubai waar ik twee jaar zou wonen met mijn gezin voor het werk van mijn man. Onlangs bevallen van mijn eerste zoontje en niet helemaal overtuigd van dit buitenlandavontuur – hoe moest dat nou met mijn carrière? – opende ik mijn laptop.
Door Fleur Brockhus, schrijver van De urenfabriek en De inspiratiepraktijk
En daar verscheen het mailtje van Advocatie. Of ik maandelijks een column wilde schrijven? Ik mocht zelf het onderwerp kiezen, als het maar interessant en relevant was voor advocaten. Dat is nu precies vijf jaar geleden.
In het begin aarzelde ik. Wat had ik nou nog te melden over de advocatuur? Ik had maar zo kort gewerkt op een advocatenkantoor, er al een boek over geschreven en diverse interviews gegeven waarin ik mijn mening had kunnen verkondigen. Maar omdat ik regelmatig advocatenvrienden sprak en wildvreemden uit de advocatuur me mailden met onderwerpen die volgens hen aandacht verdienden, heb ik toch ja gezegd. Wie weet, zou ik er nog meer boeken door verkopen. En ik kreeg ervoor betaald, ook niet onbelangrijk.
Bijna iedere maand heb ik een stressmomentje gehad, zo vlak voor de deadline. Zou het weer lukken om iets te bedenken? Was de column niet te cynisch, te moraliserend, te bitterkoekje? Want dat wilde ik beslist niet. De toon mocht best kritisch zijn, daarvoor ben ik columnist. Maar wel met zelfspot, humor en luchtigheid. Anders komt de boodschap toch niet aan. Ik lees zelf ook niet graag het werk van zure, zeurende betweters. Daar word ik zelfs recalcitrant van.
Zo’n 60 columns later kijk ik met plezier terug op deze vijf jaar. Reacties varieerden van: “Ik kan wél heel onderhoudend bloggen, kijk maar naar mijn website” van een advocaat die verbolgen was over mijn column waarin ik constateer dat veel advocaten saaie blogposts schrijven. Tot een advocatenmoeder die het voor elkaar heeft gekregen om drie dagen te gaan werken. Ze heeft mijn column waarin ik dat concept opper onder de neus geduwd van haar baas die er ideeën van begin vorige eeuw op na houdt. Met succes! Kijk, daar doe ik het dus voor (meer dan voor de boekverkoop / het geld). Maar nu is het zomervakantie en neem ik een time out tot begin volgend jaar. Omdat ik ga bevallen van nummer drie in de herfst. Heerlijk, weer even helemaal bivakkeren in de babybubbel.
Wie weet, kom ik daarna terug met verse ideeën en frisse moed. We gaan het zien. Stuur me gerust onderwerpen die je graag aangekaart wilt zien.
Voor nu wil ik jullie en Advocatie bedanken voor dit podium, voor het lezen van mijn 60 stukkies, voor het positieve, bemoedigende beeld van de advocaat dat het me heeft opgeleverd. Want jullie kunnen een kortzichtig narcistisch volkje zijn, maar ook ijverig, intelligent en ruimhartig. Kijk maar naar het Grote Mensen Ontmoetingsdiner. Ik wens jullie een fijne stressvrije zomer met lange lunches, luchtige slippers en tijd om hele boeken te lezen. Cheers!