De 35-jarige oud-advocaat Marieke Andringa verhuisde vorig jaar naar Ecuador. Ze richtte Zazu Amsterdam op, een eerlijk en duurzaam modelabel dat gebruik maakt van alpaca en merino wol. De crowdfunding voor de eerste collectie sjaals, vesten en truien ging onlangs van start.
Door Nelleke Koops
Turend uit het raam op de Amsterdamse Zuidas droomde ze er al van: écht iets betekenen in de wereld, impact hebben op het leven van andere mensen. Niet als de ondernemingsrechtadvocaat die ze sinds een paar maanden was, maar als het gedetermineerde, idealistische meisje dat ze de jaren daarvoor een beetje was kwijtgeraakt.
Na zes jaar advocatuur en drie jaar als jurist bij een duurzaam energiebedrijf vond ze zichzelf terug op de markt in Otavalo, Ecuador. “Ik zag overal die prachtige, superzachte alpaca en merino wol en wist dat ik daar iets mee wilde doen. Niet met de rustieke poncho’s en mutsen die we allemaal kennen, maar met eigen ontwerpen die lokaal worden geproduceerd.”
In dat plan kwamen twee grote liefdes samen: duurzaam en sociaal ondernemen en het ontwerpen van kleding. “Na mijn eindexamen wilde ik niet naar de modeacademie want dat vond ik allemaal van die vage types, die kleding zagen als kunstvorm. Maar het heeft altijd mijn interesse gehad. Ik werd me ook steeds bewuster van de inhoud van mijn eigen kledingkast. Wat wist ik van de omstandigheden waaronder die kleren waren gemaakt?”
Ze wilde kleding maken waar iedereen in de productieketen baat bij heeft, niet alleen de drager en de producent. Samen met man en baby verhuisde ze naar Quito, de Ecuadoriaanse hoofdstad, waar de zoektocht begon. Naar de juiste alpaca boeren, die de dieren in kleine kuddes vrij laten grazen en ze een keer per jaar met de hand knippen of scheren. Naar een duurzaam verwerkingsbedrijf, waar de wol wordt gewassen, in de zon gedroogd en geverfd met milieuvriendelijke verfstoffen. En naar lokale breisters, die tegen een goed salaris in een gezonde werkomgeving de kwaliteit kunnen leveren die nodig is om van Zazu een succes te maken.
Vooral dat laatste had heel wat voeten in de aarde. Het scheelde dat ze de taal sprak en dat haar man uit Ecuador kwam, maar de culturele verschillen bleken groot. “Ik ben op de markt gaan rondvragen waar en door wie de kleding werd gemaakt. Samen met mijn man en schoonvader ben ik al die dorpjes afgegaan, op zoek naar vrouwen die met mij wilden werken. In het begin was ik heel voorzichtig in het contact, voelde ik me bijna schuldig dat ik als Westerse vrouw hen ging vertellen wat ze moesten doen. Maar dat werkt niet, dan nemen ze je niet serieus. Ik dacht dat ik iemand had gevonden, maar ze kwam steeds met smoesjes en na drie maanden haakte ze af.”
Uiteindelijk vond ze in Quito een groepje breisters met wie het klikte. Vier maanden na de eerste kennismaking waren de monsters klaar. Een bijzonder proces, soms met de nodige verwarring. “De oversized vesten zorgden voor lichte paniek. ‘Ze zijn voor mannen, ze zijn véél te groot’, riepen de dames toen ze klaar waren. Maar als ik dan uitleg dat we dat mooi vinden in Europa, zijn ze ook wel trots. Of ze geven er hun eigen draai aan. Het ontwerp voor een van de truien was bijvoorbeeld beige met een roze hart, maar het eindresultaat werd roze met een beige hart. Die verkoop ik nu als limited edition.”
Dat is meteen ook de charme van het handwerk: stuk voor stuk zijn het unieke producten. Ieder kledingstuk wordt straks dan ook voorzien van een kaartje, waarop staat door wie het is gemaakt en waar de wol vandaan komt.
Om de materiaal- en productiekosten van de eerste collectie te financieren is Andringa een crowdfunding campagne gestart. Met nog vier dagen te gaan is inmiddels 84% van het doelbedrag van 9.000 euro gefinancierd. Investeren betekent intekenen op een kledingstuk naar keuze, dat speciaal voor deze voorverkoop met 20% korting wordt aangeboden. Het streefbedrag van de campagne staat op 18.000 euro – met dat bedrag kan de collectie met meer modellen worden uitgebreid en kan er een grotere voorraad worden gemaakt.
De crowdfunding is voor Andringa bovendien een goed marketinginstrument. “Het is een mooie manier om te valideren wat mensen van de collectie vinden. Als er geen markt voor is, ga ik er niet mee verder. Daar ben ik heel realistisch in, ik blijf een jurist. Maar gelukkig krijg ik veel positieve reacties en nuttige adviezen, ook van mensen die ik niet ken.”
Binnenkort verhuist Andringa terug naar Nederland om de afzetmarkt verder te verkennen. Haar doel is haar collectie uiteindelijk bij de Bijenkorf te zien liggen. De moeilijkheden in het begin hebben haar alleen maar sterker gemaakt. “Ik ben een enorme doorzetter, tegenslag werkt juist motiverend.” Zeker nu haar oude droom – iets doen waar de wereld beter van wordt – dichterbij lijkt dan ooit.