Als je een zaaltje vol advocaten vertelt dat ze toestemming van de cliënt nodig hebben om stukken uit zijn dossier naar zijn rechtsbijstandsverzekeraar te sturen, worden de blikken glazig. ‘Maar het staat toch in de algemene voorwaarden?’ klinkt het aarzelend. En: ‘Maar de rechtsbijstandsverzekeraar is toch ook cliënt?’
Door Trudeke Sillevis Smitt
O. Waar zijn opeens de koene ridders van de geheimhoudingsplicht? Riep u niet om het hardst: help, stop de overheid die voor toezichtsdoeleinden inzage wil in dossiers? Weg met de AIVD die ons zonder rechterlijke toestemming afluistert? Zegt u nu doodleuk: meneer de rechtsbijstandsverzekeraar, u betaalt onze rekening, dus wees welkom?
Misschien wilt u graag comfortabel blijven denken dat het wel oké is, omdat het al jaren zo gaat. Dat wilden werknemersadvocaten ook, die sinds jaar en dag in het kader van ontslagdeals hun nota’s op naam van de werkgever zetten om een fiscaal voordeeltje voor de cliënt – en daarmee uiteindelijk vaak voor zichzelf – te realiseren. Maar het mocht toch mooi niet.
Ik vind het niet gek dat rechtsbijstandsverzekeraars proberen de kosten in de hand te houden. Ik vind het ook niet gek als er gaandeweg iets groeit in een richting die onwenselijk is. Ik vind het wél gek als advocaten zich niet eens kritisch willen afvragen of ze de rechtsbijstandsverzekeraars misschien te veel macht geven, ten koste van de échte cliënt – want dat is toch heus de rechtzoekende. Zo ziet de Amsterdamse tuchtrechter het, en ik ben het daar gloeiend mee eens.
De huisartsen vechten als leeuwen om zich aan de door de overheid gecreëerde macht van verzekaars te ontworstelen, en zo baas te blijven in de spreekkamer, ten behoeve van de patiënt.
Dan mag van advocaten toch meer worden verwacht dan dat zij zich als als makke lammetjes laten leiden door de voorwaarden of wensen van een rechtsbijstandsverzekeraar.