Elke thriller zou wel een Kill Club kunnen gebruiken zoals die voorkomt in Dark Places: een mix van professionele en amateuristische misdaadonderzoekers die zich buigt over een gesloten maar twijfelachtige zaak om vervolgens de onderste steen boven te krijgen. De feiten worden opnieuw tegen het licht gehouden en nabestaanden van de slachtoffers worden ondervraagd. Geen betere aanjager voor een spannend verhaal. Toch?
Door Jan-Kees van Oord
In Dark Places wordt Libby Day benaderd door de Kill Club. Libby, gespeeld door Charlize Theron, is de enige overlevende van een familiedrama dat zich bijna dertig jaar eerder afspeelde op een boerderij in Kansas, waarbij haar moeder en twee zusjes om het leven kwamen. Haar broer Ben zit sindsdien vast voor de meervoudige moord. Hoewel Libby al die tijd wist rond te komen van donaties van sympathisanten, heeft ze het drama achter zich gelaten. Het verleidelijke aanbod van de Kill Club dwingt haar echter de ‘dark places’ in haar geheugen weer op te zoeken.
Verknipte figuren
Een onderdeel van Libby’s overeenkomst met de Kill Club is dat ze haar broer Ben voor de eerste keer moet opzoeken in de gevangenis. Ben (gespeeld door Corey Stoll, bekend van hitserie House of Cards) drukt haar daar op het hart dat hij de moorden niet heeft gepleegd. Libby legt de opmerking naast zich neer en moet eerst oog in oog komen te staan met een reeks verknipte figuren uit haar verleden – van een klasgenootje van Ben dat hem van aanranding beschuldigde, tot haar drugsverslaafde vader – voordat ze er een kern van waarheid in begint te zien. Theron doet in de tussentijd erg haar best om Libby als een stugge tomboy neer te zetten. Dit had ze minder lang mogen volhouden omdat het zo wel erg lastig wordt empathie voor haar personage te krijgen.
Want empathie verdient Libby Day. Haar zoektocht richt zich niet alleen op de ware toedracht van de moorden, maar dwingt haar ook de gezinssituatie na te bootsen waar ze als kleuter geen grip op had. Zo bleek Ben een geheim vriendinnetje te hebben en kampte haar moeder met de dreigementen van zowel haar man als haar schuldeisers. Libby vindt er bewijs voor in de huidige tijd, waarna die bevindingen met flashbacks bevestigd worden. Met enige overlap wordt er zo naar de ontknoping toegewerkt, terwijl veel personages ruimschoots de gelegenheid krijgen om zich verdacht te maken van betrokkenheid bij de moorden.
Geen donderslag bij heldere hemel 
De low-lifes die de revu passeren zijn dermate labiel, dat het eerder verbazingwekkend is dat ze niet met z’n allen met shotgun aanwezig waren op de boerderij tijdens de fatale nacht. Dark Places, een verfilming van een roman van Gillian Flynn, is daarmee minder ijzingwekkend en veel minder verrassend dan de verfilming van Flynns latere thriller Gone Girl. Hierin wordt zorgvuldig een beeld van twee verliefde American sweethearts opgebouwd, dat vervolgens aan diggelen wordt geslagen. In Dark Places waren de verstandhoudingen echter al gebroken om mee te beginnen; er lopen zat mensen rond in het verhaal die een rekening te vereffenen hebben met de moeder van het gezin. Dat de moorden geen donderslag bij heldere hemel zijn maakt de film grimmig, maar tegelijkertijd ook wat saai.
Met een keur aan verdachten en voldoende flashbacks die je op het verkeerde been zetten, is Dark Places een onderhoudende film voor liefhebbers van het whodunnit-genre. Tijdens de ontknoping wordt echter duidelijk, zonder te veel prijs te geven, dat de tweede, ondergesneeuwde verhaallijn de reconstructie van een gezinsleven is dat abrupt ten einde is gekomen. Meer aandacht voor dat deel van het verhaal had Dark Places van het gros van de thrillers kunnen onderscheiden.
Jan-Kees van Oord (1985) studeerde Literatuurwetenschap aan de Universiteit Leiden en de University of Michigan. Film kijken ziet hij als een nuttig tijdverdrijf.