In mijn omgeving bespeur ik een epidemie. En dan bedoel ik niet het buikgriepvirus, maar het is minstens zo hardnekkig. Het zorgt voor onrust, ongeluk en ontevredenheid. Ik heb het hier over The Seven-Year Itch. Maar dan op kantoor.
Door Fleur Brockhus, schrijver van roman De urenfabriek
Eigenlijk is je baan ook een soort huwelijk. Je gaat een verbintenis aan, stopt er veel tijd en energie in en voor je het weet zit je in de advocatuur letterlijk vastgeroest in een patroon. En heb je het gevoel: is dit nou alles? Het lijkt wel of dit voor advocaten nog meer het geval is dan voor mensen in andere beroepen. Komt het door het saaie werk, de oninspirerende kantooromgeving, de beperkte doorgroeimogelijkheden? Of is het de verwachting van een bruisend leven met status en geld dat uiteindelijk toch een beetje tegenvalt? Zoals trouwen met een reislustige man met vlotte babbel en goed haar die ineens ook gewoon naar Wegmisbruikers blijkt te kijken met het pilsje op de bierbuik in de speciale televisiestoel.
Wat zou een relatietherapeut adviseren? De afgelopen maanden heb ik al drie keer gesproken met een ‘oriënterende’ advocaat. Aan mijn schrijversbestaan lijkt een Carry uit Sex and the City imago te kleven. Op Manolo’s een beetje stukjes tikken in hippe koffietenten en eindeloos lunchen met vriendinnen. Nou, dat valt dus tegen. Maar het is wel ontzettend leuk werk en ik ben zo flexibel als een flamingo. Ook is het goed te combineren met kleine kinderen. En dat is waar vooral veel vrouwen nog naar zoeken: balans. Ze willen hun werk op kantoor goed doen, maar hun baan thuis ook. En dat blijft lastig. Ik worstel daar zelfs mee. Maar ben toch tevreden. Ik heb mijn werk zo ingericht dat ik zelf kan bepalen of ik in een week vijf of drie dagen werk. En op welke tijden. Of ik nieuwe projecten start of niet. Dat is misschien wel de oplossing voor de advocaten met kriebels.
Probeer te regelen dat je meer eigen baas wordt binnen je baan. Introduceer Het Nieuwe Werken op kantoor. Creëer duobanen. En, zou de therapeut zeggen: houd het spannend! Bijvoorbeeld door het volgen van een cursus. Want de meesten vinden hun werk nog wel interessant, waarderen hun slimme collega’s en het goede salaris. Zonde om meteen je baan op te zeggen, zonder te weten wat je precies wilt.
Wat is er eigenlijk op tegen om een tijdje vier of zelfs drie dagen per week te werken en later wellicht weer fulltime? Raken de cliënten van slag? Krijg je het werk niet af? Moet de Volvo V70 de deur uit? Wordt het uitgelegd als een gebrek aan commitment? Het lijkt me eerder inefficiënt om een werknemer die eigenlijk ook ergens anders wil zijn, fulltime op kantoor vast te houden. Net als in een liefdesrelatie: je partner claimen werkt averechts.
Door een tijdje parttime te werken, kom je er vanzelf achter waar je focus ligt: thuis of op kantoor. Wie weet, word je wel stapelgek thuis en sta je te springen om weer meer op kantoor te zitten (dat is een vriendin van mij overkomen). Of misschien wil je wel al je energie steken in het opzetten van een eigen bedrijf of nieuwe studie. Dat weet je allemaal pas als je afstand neemt van waar je mee bezig bent, zonder al je schepen rigoureus te verbranden zoals ik destijds heb gedaan (maar ik wist wat ik wel en niet meer wilde). Het is maar een ideetje, onbetaald verlof opnemen zou ook nog kunnen – mits de hypotheek het toelaat.
Ook ik blijf dromen: over een carrière als hoogleraar, een baan als hoofdredacteur van Allerhande of talkshowhost. Wie weet… Als ik zesentachtig ben, wil ik graag terugkijken en constateren dat ik mijn kinderen zelf heb opgevoed én dat ik me voldoende heb ontwikkeld. Dat ik werk heb gedaan dat ertoe doet, voldoening geeft en niet verveelt. Maar ook: dat ik tijd heb gemaakt voor familie, vrienden en hobby’s.
En dat mijn huwelijk nog bestaat, dat lijkt me ook een vrolijk vooruitzicht.