Af en toe laait de discussie weer op: over vrouwen op hoge posities in de advocatuur, en het gebrek eraan natuurlijk. Hoe-kan-dat-nou? Er is dan vlak daarvoor een onderzoekje verschenen met nieuwe (teleurstellende) cijfers die een status quo (ca. 15% van de partners is vrouw) laten zien.
Door Juriaan Mensch
Vervolgens gaan voorvechters op zoek naar oorzaken. Dat zijn dan in historische volgorde: mannen, biologie, (bedrijfs)cultuur en een glazen systeemplafond. Tegenwoordig is het ook in de mode bij de vrouwen om het bij zichzelf te zoeken. Want wie naar een externe oorzaak (mannen) wijst, lijkt al snel zuur, en dat is niet sexy. Nee, liever wordt er gekeken hoe ze elkaar saboteren op weg naar de top. ‘Ja, we kunnen wel bitchy zijn soms.’ Of: ‘Die jaloezie, hè?’ Die nieuwe openheid levert dan de vrouwelijke variant van verbroedering op: een sisterhood.
Brandweervrouwen
Leuk dames, die hand in eigen boezem. Maar is het niet gewoon tijd om ook toe te geven dat jullie een soort brandweervrouwen zijn met de keuze voor een typisch mannenberoep? Dat jullie inherent minder ambitieus zijn? En dat die onbeweeglijke diversiteitsstatistieken mogelijk een getrouwe afspiegeling zijn van een natuurlijk evenwicht?
Misschien wordt de discussie zuiverder als we spreken van vrouwelijkheid en mannelijkheid in plaats van mannen en vrouwen. Het gaat dan om onze essentie, die masculien of feminien is, of waar je dan ook op dat spectrum zit. Mannen kunnen feminien zijn of andersom, vrouwen masculien. Sommige mensen belichamen beide eigenschappen en kunnen vrij tussen beide bewegen, maar ieder mens heeft zijn vaste essentie.
Die essentiële verschillen uiten zich ook in wat we waarderen en waar we ons op richten. Zorg, connectie en relaties worden meer gewaardeerd door de feminiene mens. Competitie, afstandelijk analyseren, doelgerichtheid en ratio door de tegenpool. De meest bekende split is denken versus voelen, waarbij de eerste als meer mannelijk te typeren is. Het vak van jurist, in de klassieke zin, doet meer beroep op mannelijke eigenschappen en de linker hersenhelft. De kantoorcultuur is hier nog vaak een afspiegeling van.
Diversiteitsgoeroes, accepteer dat de advocatuur in essentie een masculien beroep is. En dat masculiene mensen andere zaken waarderen dan feminiene, en bovendien gelukkig worden van verschillende dingen. Die 15% vrouwen op topposities lijkt mij een goede afspiegeling van het percentage vrouwen met een meer masculiene essentie.
Aantrekkingskracht
De meeste vrouwen hebben die echter niet, en dat heeft gevolgen voor de carrière en de uitstroom binnen de beroepsgroep. Een jonge, vrouwelijke stagiaire omarmt noodgedwongen een set waarden die in essentie mannelijk zijn. De masculiene cultuur van de advocatuur kan aanvankelijk zelfs een erotische aantrekkingskracht hebben. Maar zijn de waarden na enkele jaren eenmaal belichaamd, en is de vrouw meer masculien geworden; doelgericht, analytisch, staat haar mannetje etc., dan valt deze polariteit weg. Ze raakt uitgekeken op haar partner.
Het lijkt erop dat dit proces min of meer voltooid raakt zo na het dertigste jaar. Dan is er vaak enige carrière gemaakt, komt mogelijk het partnertraject in beeld. Voor vrouwen met feminiene essentie kan die masculiene buitenkant een tegennatuurlijke en zelfs schizofrene situatie opleveren. Helemaal als het moederschap (zorg) en gezin (relatie) lonken, en de feminiene essentie herontdekt wordt. Dan hoeft die carrière niet zo nodig meer.
Gelukkig
Dus lieve, jonge (feminiene) lezeres, kijk in je hart en geef toe: je wordt simpelweg niet zo warm van een toppositie zoals een man dat wordt. Dat soort bevestiging kan je gestolen worden. Geeft niet. Niet erg. Stop dus maar met doen alsof je net zo ambitieus bent. Ik weet het: er rust een groot taboe op dat toegeven, en is ook slecht voor je carrière. Maar je zult veel gelukkiger worden.
Pas daarom op voor die powerladies uit de advocatuur. Je kent ze wel, je ziet ze stralen in bladen. ‘Het kan wel,’ is hun boodschap. Maar zijn ze ook niet de blijvende uitzonderingen, bovendien groot geworden in een andere tijd? Misschien zijn ze juist gevaarlijke rolmodellen voor een jonge vrouw zoals jij.
Luister ook niet langer naar je moeder die haar studie, carrièrekansen en onafhankelijkheid opgaf om voor jou te zorgen. Je hoeft de schuld niet in te lossen door het leven te leven waar zij ooit van droomde. Hoor die alarmbellen als ze zegt: ‘Als je maar gelukkig wordt, lieve schat.’ Geloof haar niet. Gelukkig worden moet immers op haar manier.
Voel de echte vrouw die je bent. Own it! Stop met het imiteren van mannen en het nastreven van hun doelen. Die apenrots is niet je natuurlijke habitat. De klim omhoog, om daar achter te komen, is het niet waard. Eenmaal boven, dan zal je het zien, maar dan is het te laat: daar ligt je hart ook al niet. Kijk voor je klimt eerst goed in de ogen van hen die verkeerd kozen en hun woede nu op jou afreageren: de bittere vrouwelijke partners die hun vergissing nooit hebben kunnen accepteren. Ze hebben hun essentie opgeofferd. Waarvoor?
Dus al lijkt het uitzicht boven nog zo mooi, kijk verder en ga lekker je eigen gang. Die 15%, is dat jouw probleem?