In Wikipedia staat het begrip glazen plafond omschreven als volgt: “Glazen plafond of ook wel verticale segregatie is een begrip dat werd bedacht in de jaren ’80 in de Verenigde Staten. Het omvat een metafoor die de onzichtbare kunstmatige barrières (plafonds) aanduidt die worden gecreëerd door gedrags- en organisatorische vooroordelen (vaak door mannen), die vrouwen tegenhouden in het verkrijgen van topfuncties binnen bedrijven en overheidsdiensten.”
Met zekerheid durf ik te stellen dat het glazen plafond in bovengenoemde zin voor vrouwen binnen de juristerij vrijwel is verdwenen. In dertig jaar tijd is er echt wel wat veranderd. Meerdere HR-managers van advocatenkantoren hebben mij er van overtuigd dat mannen en vrouwen bij gelijke prestaties gelijke carrièrekansen hebben. Ik vind dat eigenlijk heel logisch. Waarom zou een onderneming kiezen voor een man als er met een vrouw meer te verdienen valt en zij bovendien prettiger is in de omgang? Ik geloof absoluut in gelijke kansen.
Steeds meer vrouwen bezitten een General Counsel positie, een partnerpositie of zelfs een partnerpositie én een bestuursfunctie, zelfs als ze parttime werken. Het hangt dus meer af van je ambitieniveau dan of je man of vrouw bent.
Ook beginnen mannen zich steeds meer aan te passen aan de carrièrewensen en mogelijkheden van hun geliefde. Niet zelden interviewen wij mannelijke kandidaten die maximaal vier dagen willen werken. Mannen zijn steeds vaker bereid voor hun vrouw te verhuizen, en van baan te wisselen. Onlangs hadden wij een positie in portefeuille waarvoor veel zou moeten worden gereisd. De gedachte ging daardoor (heel ouderwets) uit naar een man. Alle mannelijke kandidaten die wij spraken kregen geen goedkeuring van het thuisfront, en uiteindelijk is de positie vervuld door een vrouw. En vrouw mét een gezin, die thuis echter wel back-up kreeg.
Keerzijde
De kansen voor de top zijn er dus, het is meer de vraag waar vrouwen voor kiezen. Daar zit overigens wel een grote keerzijde aan.
Met alle kansen en mogelijkheden die er zijn, wordt de druk op vrouwen enorm opgevoerd, zeker voor hen die alles kiezen! Binnen tien jaar tijd, ongeveer tussen hun 30e en 40e, krijgen vrouwen gemiddeld twee kinderen. Liefst drie natuurlijk, want dan tel je echt mee. Gedurende de zwangerschappen moeten zij minimaal een Grotius, maar liefst ook nog een MBA of MRE binnenslepen en dan wel graag met genoegen of cum laude. Aansluitend het partnertraject in, want je hoort natuurlijk wel vóór je veertigste tot partner te zijn benoemd. In het bedrijfsleven streef je naar de functie van Head Legal of General Counsel voor datzelfde levensjaar.
Duidelijk is dat zo’n extreem decennium niet is weggelegd voor de prinsesjes met glazen muiltjes. Wel voor zeer ambitieuze vrouwen die het thuis ook nog eens goed geregeld hebben. Bijvoorbeeld met een geliefde die geen moeite heeft met een nieuw glazen plafond, dat voor mannen met pappadagen. Maar dat is weer een ander verhaal.
Ilona Tjon Poen Gie, Voxius